Μόνο για λίγο
Καταλαμβάνει η νύχτα την πόλη
απορροφώντας το φως
Ρίχνοντας του χειμώνα την πάχνη
κρατάει τους σφυγμούς ασθενείς
Κάποιοι τώρα θα σχολάσουν
Κάποιοι τις βάρδιες θα αλλάξουν
Κάποιοι στο τιμόνι νυκτερεύουν
Κάποιοι τώρα θα κοιμούνται
Κάποιοι για το αύριο ικετεύουν
Τα νυχτοπούλια για κυνήγι
θα ετοιμαστούν
Υπό του ασημένιου φεγγαριού
την θολή λάμψη
Απ’ άκρον εις άκρον
Τρομαγμένη η γη αγωνιά
Πως αύριο ο κόσμος θα’ ναι;
Πως αλλάζουν όλα γρήγορα;
Ποιου είδους ειρήνη της έχει επιβληθεί;
Κάμποσα χιλιόμετρα μακριά, μετράς
Εγώ εδώ κι’ εσύ εκεί
Μα απόψε ο έναστρος ουρανός
το άδειο δωμάτιο με φως γεμίζει
Μοναχά ζωή και αναμνήσεις μαγνητίζει
Σύντομα κοντά θα’ ρθούμε
σε όσους έχουμε λείψει
Σαν προμνησία μόνιμη
που άλλη επαλήθευση δεν θα γνωρίσει
Η πόλη αιχμάλωτη στη νύχτα
και το σκοτάδι ότι πιο φυσικό
ο κόσμος έχει ζήσει
Μα κάποιοι ακόμα το φοβούνται
Σαν τα φαντάσματα όταν
τρέχουν να κρυφτούν
μόλις ο άνθρωπος ξυπνήσει
Στο κέντρο του κόσμου
εγώ , εσύ κι’ αυτοί
Στη νύχτα που μας λέει
πώς ποτέ δεν έχουμε υπάρξει
πάρα μόνον
Ποτέ – για λίγο και ξανά ποτέ
Σε αυτό το λίγο γνώρισα εσένα
Μόνο για λίγο..
Για τόσο λίγο και ξανά ποτέ…
Στέλιος Δόδης
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.