ΝΕΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ
Ξεκινάμε αυτή τη φορά την παρουσίαση μιας από τους νέους δημιουργούς στο χώρο της νεοελληνική λογοτεχνίας με ένα αντιπροσωπευτικό ποίημα γραμμένο μάλιστα σε συνθήκες καραντίνας. Η Μαριαλένα Δισακιά πολυσχιδής στη γραφή της εκμοντερνίζει την έννοια του μεσαιωνικού λογοτέχνη χειριζόμενη με την ίδια επιτυχή γραφή τα είδη πεζογραφήματος και ποίησης στην πλατιά τους γκάμα.
Μορφή
Κοιτώ βαθιά πίσω από τα μάτια σου
Σταυρώνω τα χέρια σε μια προσευχή
αποδοχής των στιγμών.
Το χνάρι της κακοποίησης είναι εκεί
στη βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο.
Κρατώ άμυνα των συναισθημάτων
πίσω από την ασπίδα του μολυβιού.
Σκέπη μου το άγγιγμα της αλληλεγγύης
Προσμονή μου η χαρά
της άνεσης στην αποχώρηση.
Ελπίδα η ζήση της ανέλπιστα
η χρωστούμενη χαρά
Σφραγίζω τα χείλη μου
ανοίγοντας διέξοδο ανάσας
στην αριστερή παρειά.
Κι ακόμη ένα δείγμα ποίησης με αλληγορικό χαρακτήρα και πρωτοτυπία στην έκφραση και τη διατύπωση, χαρακτηριστικό στυλ της Μαριαλένας
Κομφετί
Κομφετί πολύχρωμα,
χάρτινα καραβάκια
ταξίδευαν στο μωσαϊκό.
Σερπαντίνες πέφτουν
με αναίδεια στη ρετσίνα,
παίρνοντας την δική τους γουλιά.
Μασκαράδες χαρούμενοι
στα καπηλειά με μουτσούνες
άλλες απ’ αυτές της γιορτής.
Γαλάζιο φόρεμα με αστέρια κολλημένα
καπέλο ψηλό με σχήμα κώνου.
Γυαλιστερή μάσκα που κρύβει
την περίμετρο των ματιών.
Σκήπτρο…
Βασίλισσα της νύχτας μου ‘χαν πει
με έντυσαν…
Εγώ ακόμα φοβάμαι
τους κλόουν σα σφυρίζουν το όνομά μου.
Με δική της ιστοσελίδα -ο σύγχρονος τρόπος δημοσίευσης που λέμε πιο πάνω- και ένα ιδιαίτερο βλέμμα και προσήλωση στην ποιοτική γραφή η Μαριαλένα προχωράει σε πεζογραφήματα, νουβέλες, διηγήματα, Θεατρικά. Το θεατρικό της, πρωτότυπο, περιεκτικό, όσο και συγκλονιστικό μονόπρακτο με τίτλο «H βαλίτσα» παρουσίασε στην λογοτεχνική ομάδα ΕΜΕΙΣ που συμμετέχω εξ αποστάσεως ή αλλιώς τηλεπικοινωνίας που μας επέβαλαν είχα τη χαρά να τη «ζήσω» μαζί με άλλους λογοτέχνες σε εβδομαδιαίες μας συζητήσεις. Βαθύτατα ανθρώπινα τα μηνύματά της, σύγχρονα, κοινωνικά, με επιρροές ακόμη και από τις μέρες της πανδημίας και αναζητήσεις διεξόδου σε έναν καλύτερο κόσμο:
Επόμενος σταθμός ελευθερία.
Τα μεγάφωνα αναγγέλλουν
την ανοσία της αγέλης.
Πότε γύρισα στα πέτρινα χρόνια δεν κατάλαβα…
Ευελπιστώ σύντομα η χαρά να μετατραπεί και στη δια ζώσης επικοινωνία. Είναι μία απόλαυση το χαρακτηριστικό, όσο και αντιπροσωπευτικό, διήγημά της “Δαίμονας ή δράκος”. Κεντημένο λογοτεχνικά λέξη τη λέξη του, γεμάτο αλληγορία, κι ωστόσο με ψήγματα ελπίδας και κατανίκησης απέναντι στους καθημερινούς μας… δράκους κι ανησυχίες!
..,. «Είναι και εκείνες οι κωλοστιγμές που λες δεν μπορεί, θα περάσει. Θα γυρίσει. Θα έρθουν αλλιώς τα πράγματα. Παίρνεις βαθιά ανάσα, κλείνεις τη μύτη και βουτάς, φυσικά όχι σε γαλανά νερά, μα θολά βρώμικα, τόσο βρώμικα που καλά καλά δεν το πιστεύεις. Συνεχίζεις ξανά και ξανά, ανάσες… κλείσιμο μύτης, βουτιά. Βαθιά στη κόλαση. Δαίμονες σε πιάνουν από το χέρι και γελάνε. Βλέπεις φως. Χαρά, χαμόγελο, γέλια σαρκαστικά πίσω σου. Όραμα ήταν. Η πραγματικότητα σε ξεπερνά. Έρχεται ο γνωστός και ίσως αγαπημένος δαίμονας σου. Ψάχνει την άκρη σου. Να εδώ φωνάζεις είναι. Γέλια από την αρχή. Πόνος ξανά. Κλείσε τη μύτη. Μα πώς, πώς… δεν αντέχω. Αφήνομαι. Δεν αντέχω λυγίζω. Αυτό ήταν. Αφήνεις τα χέρια στο πλάι και τραβάς για τον βυθό. Δεν θα γυρίσει λες τελείωσε. Δεν κλείνεις τη μύτη πια ούτε τα μάτια. Ένα χέρι από το πουθενά έρχεται και σε πιάνει. Εδώ, έλα εδώ, θα βάλω δράκο να σκοτώσει τους δαίμονες σου. Για ποιόν τα λες. Για σένα. Για μένα; Ποιος είσαι; Γιατί να το κάνεις, εγώ είμαι έτοιμη πια, τους αγάπησα αυτούς τους δαίμονες, κουράστηκα να τους πολεμάω, δεν θέλω πια. Δεν μπορώ. Ο φίλος όμως έχει αντίρρηση, δεν σε αφήνει. Σε κρατάει πια δυνατά από το χέρι, κλείνει εκείνος την μύτη σου, κουνά εκείνος τα δικά του πόδια. Τα μάτια σου ξεθολώνουν, ο πόνος υποχωρεί. Φοβάσαι να τον εμπιστευτείς. Θα πάθω τα ίδια λες. Έχεις όμως πια αφεθεί, δε έχεις δυνάμεις. Κάποιοι σου φωνάζουν παραιτήσου, κάποιοι σε θέλουν εκεί κάτω, σηκώνεις και πάλι το κεφάλι. Βγάζεις ξανά δόντια, τα νύχια σου φυτρώνουν απ’ την αρχή. Βλέπεις γύρω σου το νερό δεν είναι πια εκεί, το φως απλώνεται. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ξέρεις και πάλι αν αυτό είναι πραγματικότητα ή απλά ένα όραμα πριν το απόλυτο σκοτάδι. Ένα όμως σε κρατά η ελπίδα πως μπορεί να είναι πραγματικότητα. Ανασαίνεις, κοιτάς δίπλα σου, είναι και πάλι εκεί, δαίμονας ή δράκος ίσως δεν μάθεις ποτέ…
Maria Elena Davi (Μαριαλένα Δισακιά)
Η ίδια με δυο λόγια αυτοβιογραφείται: Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ, σε καφετερίες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στη θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.
Οι φωτογραφίες είναι του Αντώνη Δεσύλλα τραβηγμένες στο παλιό κάστρο της Κέρκυρας!
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Η Κέρκυρα σήμερα” ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ (έτος ίδρυσης 1993) με την υπογραφή του Αντώνη Δεσύλλα μόνιμο κάτοικο της Κέρκυρας. Συγγραφέας 9 βιβλίων. Πρώην Διευθυντής Διοικητικού στην εταιρεία Υπ. Παιδείας. Σπούδασε στο Πολιτικών Επιστημών /Παντείου.
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.