Πάντοτε ανάμεσα στα δύο, έτσι μας μάθανε κι έτσι πορευόμαστε. Δυο στα πάντα επιλογές, όπως τα άκρα μας, δυο… όπως το καλό και το κακό. Αν τύχει και σκοντάψεις σε τρίτη επιλογή ή παράφρων είσαι ή αιρετικός. Στεγανά μου γλυκά, που μας κοιμίσατε, μεγαλώνοντας και μας βγάλατε σε έναν κόσμο ραγισμένο σε αμέτρητα σημεία. Το λάθος, το σωστό κι αν στη μέση χτίσεις τη φωλιά σου, διπλωμάτης είσαι ή χειραγωγός, ύπουλος και σκοτεινός. Αρχές μου, αρετές της ευδαιμονίας και της αβρότητας σε γη συθέμελα αιματοβαμμένη για συμφέροντα, κατά τ’ άλλα αλτρουιστικά.
Το ψέμα, ή αλήθεια κι αν ορίζεις κάτι άλλο, μύθους πλέκεις, απατεώνας, δημαγωγός ή της φαντασίας οδηγός, ονειροπόλος.
Ανάμεσα στα δύο πάντα κι αν ξέρεις κι άλλο ένα, φτύσε το σαν αμάρτημα θανάσιμο, μην τύχει και πέσεις στα ροδοστάλαχτα χείλη του φρικαρισμένου όχλου και σε καταπιούν γλώσσες ευπρέπειας και καλοσύνης, στα κλισέ της τετράγωνης κατήφειας τους, στο μεσαιωνικό χάδι τους.
Το γέλιο, το δάκρυ… Μα υπάρχει και το απλώς «καλά», η γαλήνη κι η εξημέρωση του μένους, η λαχτάρα άλλοτε της σάρκας κι άλλοτε το λίκνισμα του βλέμματος, που θέλει να υποταχτεί σε ουράνιο τόξο διψασμένο για ζωή κι ας κρατήσει για τόσο λίγο…
Πάντοτε όπου το θετικό, απέναντι το αρνητικό. Δυο επιλογές κι ας υπάρχουν χιλιάδες δρόμοι για να ακολουθήσεις. Μην ντραπεί η σοβαρότητα, τα στήθη να προτάξει κι η καλαισθησία του εγωπαθή, μην τρίξει κι ακουστεί σαν έλλειψη αυτοσεβασμού.
Κοιμηθείτε όνειρά μου, άφοβα, σε ένα κόσμο που δολοφονεί για το καλό μας και που μας δίνει πάντοτε δυο επιλογές κλεισμένες σε περίτεχνα κουτάκια, στολισμένες με παγίδες καταρράκωσης εσωτερικής θέλησης και χλεύης της οπτικής, που την σκέψη ανυψώνει.
Μπαλή Βάγια
