Αγάπη μου,
έβαλα πλυντήριο τα σεντόνια σήμερα,
πρέπει να έρθεις
να αφήσεις στα καθαρά τη μυρωδιά σου και τρίχες των μαλλιών σου
Το πρωί άκουσα κάποιον περαστικό να αναθεματίζει την τύχη του
και πέντε ανθρώπους να μιλάνε για τις βόλτες τους από το κακό στο χειρότερο.
Τι λένε αγάπη μου;
Δεν καταλαβαίνω τι μου λένε
για τους στριμωγμένους επιβάτες στα λεωφορεία
για τα παραμύθια μεγατόνων
για τα τέρατα από μπετόν και τσιμέντο
για τα μάτια των μπάτσων που γυαλίζουν
για το φόβο.
Τι μου λένε αγάπη μου;
Για την κούραση της διπλοβάρδιας
το αμετάβλητο της τύχης μας
την πίκρα στις ετήσιες γιορτές
το κάθιδρο ξύπνημα στο μέσο της νύχτας;
Αιωρούμενη κουνιέμαι πέρα δώθε ρυθμικά
όπως κρέμομαι από τα χείλη σου όταν μιλάς
και
τι με νοιάζουν αγάπη μου
οι φωνές του προιστάμενου
οι προθεσμίες
οι βρισιές στα φανάρια
τα νευρικά τικ
η μιζέρια της ουράς του σούπερ-μάρκετ
τα μποτιλιαρίσματα
αφού το βράδυ θα κάτσω στα γόνατά σου;
Αγάπη μου,
πώς γίνεται να μην συγκινούνται από τα αναμμένα φώτα στη νυχτερινή Βασιλίσσης Σοφίας
και να μη χαμογελάνε στις γάτες των πεζοδρομίων;
Τι μου λένε για συνεχώς σφιγμένα δόντια; Δεν καταλαβαίνω αγάπη μου,
γιατί όταν μου γελάς
απαλοίφεται όλη η σκληρότητα
κι η πλάση είναι ένα μαλακό αναπαυτικό μαξιλάρι
Τι μου λένε οτι ο κόσμος είναι άσχημος;
αγάπη μου,
Οσο σε φωνάζω ” αγάπη μου”
και γεμίζουν αέρα τα πνευμόνια μου,
για ποια ασχήμια μου λένε;
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.