Ιστορία άγρια,
μελτέμι στα ρηχά
έφτασε και σε έπιασε,
σε βύθισε.
Ερημιά ήχησε,
τα λόγια ράγισαν στη μέση
κι έγιναν περίεργοι αριθμοί.
Κι αυτή η σιωπή να άρχει στον χώρο,
στο πεζοπόρο τμήμα
μιας λεωφόρου πολυσύχναστης,
μα εσύ την σήμανση δεν είδες,
τη νύχτα ήπιες, σαν δηλητήριο
και το μυστήριο αν θα φανείς,
δε θα το βρει,στο πα, κανείς.
Τα μάτια χάνονται μες σε πελάγη,
πληγώνουν το καλό,
θολώνουν την εικόνα και
φέρνουν τον χειμώνα
τον αχόρταγο,στο μισοσκόταδο
κι απόψε θα θαφτείς
κι όπως προέβλεψα,
δε θα σε βρει πάλι κανείς,
μόνος και άδειος ονειρευτής…
Βάγια Μπαλή
