Τον ακούω.
Κτυπά τα ατσάλινα φτερά του.
Και ακονίζει το σπαθί του.
Φτιάχνει φτερά.
Στα κολλάει στην πλάτη.
Κι’ εγώ τα ξεκολλώ.
Πονάς μάνα;
Δεν απαντάς.
Δεν με ακούς…
Μόνο σφίγγεις το χέρι μου.
Στα δάχτυλα σου.
Τρομερή δύναμη…
Και εκείνος φτιάχνει φτερά.
Πάλι.. Τα σπάω..
Μικρή με φώναζες “αγγελοπαρμένη”.
Το παραμύθι σου θυμάμαι.
– Ήρθε ο Άγγελος να πάρει τον παππού σου
και συ του χαμογέλασες μέσα από την κούνια.
Μωράκι ήμουν μάνα .
Και τον άφησα.
Απόψε όμως μπορώ να τον νικήσω.
Και τα φτερά που σου φτιάχνει να τα σκίσω.
Τινάζει τώρα τα φτερά του.
Και γελάει.
Καίει η ανάσα του
στο αυτί μου όταν μιλάει.
– Μία γυναίκα όταν γίνεται μητέρα
Φτιάχνει φτερά στην πλάτη κάθε μέρα.
Όσα φτερά δικά μου και να σπάσεις
Φτερά της μάνας δεν μπορείς
Να τα πειράξεις.
Πως να τα σπάσω τα φτερά της
Άγγελε μου.
Ένα φτεράκι της και ΄γω
είμαι του ανέμου.
Τόσα παιδιά.
Τόσα φτερά.
Πως να χαλάσω;
Πως να τα σπάσω;
Αχ Άγγελε μου.
Δως μου την δύναμη να τρέξω.
Όταν πετάξει η ψυχή να την προλάβω.
Θα έχω ακόμα τόσα να πω
Να της μιλήσω.
Γιατί άλλη μάνα στη ζωή
Δεν θα γνωρίσω.
Γιατί άλλη μάνα στη ζωή
Δεν θα αγαπήσω.
Σοφία Τανακίδου
27/5/17
