ΑΡΚΕΙ Η ΑΓΑΠΗ
Κι αν το μελάνι στάζει αργά στον θόλο τ’ ουρανίσκου και απλώνεται ύστερα ανεπαίσθητα στη χλόη της γλώσσας, τις λέξεις κάνοντας ν’ ακούγονται δυσδιάκριτες, τα γράμματα ν’ αλλοιώνεται το σχήμα τους –του ρω η ουρά λειψή, του λάμδα ξεχαρβαλωμένο το αντιστήριγμα– η αγάπη αρκεί. Κι εξάλλου η ακοή δεν ξέρει ανάγνωση• αγράμματη είναι ας υποδύεται ότι ναι• δεν ξέρει ούτε τον ήχο των γραμμάτων να διακρίνει τόσο αγράμματη. Αγνοεί το πέρασμα του νοήματος πώς γίνεται και αρκείται στο άκουσμα μονάχα του ρυθμού που τσακισμένος βγαίνει έστω τρικλίζοντας ν’ ακούγεται και αργά η ανάσα του να χάνεται. Γι’ αυτό σου λέω η αγάπη αρκεί.
“Η λύπη των άλλων”
εκδόσεις Κέδρος 2009
ΑΝΙΑ ΠΑΛΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Η μέρα ολάνοιχτη στον χρόνο από παντού,
πλην οι ώρες της πισθάγκωνα δεμένες
ενόσω αιωρείται η προφητεία σαν εκκρεμές.
Ως τότε η ανία μιας Κυριακής, τόσο ακατάσχετη
με ψηλοτάκουνα όπως σέρνεται, βαριά
ν’ ακούγεται το κουρασμένο βάδισμά της.
Έξω στους δρόμους κουρέλια παίζουν κουτσό
και μετρούν τα λειψά βήματά τους στον απόηχο
μιας μουσικής με ρυθμό ταιριαστό
στο αχαλίνωτο φως της επόμενης μέρας.
Να γιατί πρέπει να είμαι στοργικός με τα ερπετά.
Καλύτερα καμπύλη σαν υποταγή
παρά φτερά χωρίς αντίκρισμα ουρανού.
“Παιδικό κουρείο”
Κέδρος 2013.
Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή “Ποιήματα” το 1966. Εργάστηκε ως δικηγόρος από το 1972 ως το 1978· έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με την λογοτεχνία και με ό,τι αμέσως ή εμμέσως σχετίζεται μ’ αυτήν.
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.