Ήταν μια φορά ένας γάτος πειναλέος. Το τρίχωμά του το καφετί, έμοιαζε απ’ τη βρώμα σαν να ήταν με ψώρα κεντημένο. Κυνηγούσε ποντίκια (φοβόταν τους αρουραίους). Έσχιζε σακούλες στα σκουπίδια, έκανε τάματα στους αγίους των αδέσποτων γατιών για τον επιούσιο, κι όταν ερχόταν καταιγίδα, έβρισκε λαγούμια για να χωθεί, τις σταγόνες της βροχής δεν τις άντεχε. Μέρες και νύχτες, στης πόλης τα στενά, ξεπαρθένευε γατούλες και πού και πού, και μικρά γατάκια αρσενικά.
Ήταν μια φορά ένας βιολιστής που πάνω σε στέγες σπιτιών, δίδασκε στ’ αστέρια το κλειδί του “σολ” παίζοντας πάντα στην κλίμακα του “μι”. Γέμιζε τα παπούτσια του με αρμύρα θαλασσινή κι έβρεχε τις ανεμώνες με δάκρυα από δράκοντα οφθαλμούς. Στέναζε κάτω απ’ του πολέμου την μπότα. Μισοφαγωμένες οι κλειδώσεις του, σκουριασμένες οι προκρίσεις του, λειψά τα μαρτύρια του, η Ιερά Εξέταση της καρδιάς του: Για εκείνη ζούσε δίχως ζωή, έως ότου να την ξαναβρεί.
Ήταν μια φορά ένας ηγεμόνας σε μια χώρα μακρινή. Βαριόταν της αυλής τους κόλακες, τα παγόνια που για φύλακες στον πύργο κρατούσε. Έλιωνε στην ανία και την επανάληψη των πάντων. Καρατομούσε εχθρούς και φίλους σχεδόν σε καθημερινή βάση, μπας κι αυτό του έδινε κάποια χαρά – του κάκου… η ανία καταντούσε άνοια. Έβαζε παραμυθάδες να τους αφηγούνται τις νίκες που είχε κατακτήσει χρόνους πολλούς πριν απ’ την αμαρτία που κάποιοι ονόμασαν αρετή και την ευλόγησαν πάνω στα στήθη της γυναικός του. Ούτε κι αυτό να του δώσει χαρά πλέον δεν μπορούσε. Τι να έκανε; Να αυτοκτονούσε; Μπα, κι αυτό βαρετό το θωρούσε. Τι κατάρα να έχεις τα πάντα και να θέλεις ακόμη περισσότερα.
Ήταν μια φορά ένα μικρό κοριτσάκι που σπίρτα πουλούσε μπροστά από ένα εργοστάσιο κατασκευής αναπτήρων. Επικαλυμμένοι με χρυσό και ελεφαντόδοντο οι αναπτήρες, κατασκευασμένα από άχυρα τα σπίρτα της. Ξυπόλητη, σχεδόν γυμνή με τα κουρέλια που σάπιζαν πάνω στο κορμάκι της. Χειμώνας είχε φτάσει, κρύωνε, τουρτούριζε στου χιονιά την αγκάλη. Τι προμηνύει η πείνα και το αγιάζι εκτός απ’ τον θάνατο; Μεγάλη ικέτιδα της ζωής, ούτε καν επιβίωση δεν κέρδιζε.
Ήταν μια φορά ένας λαός που χανόταν στης Μέδουσας τις διχαλωτές γλώσσες . Υπήκοοι πειθήνιοι εντεταλμένοι σε μια αποστολή αόριστη, μια αποστολή επιζήμια μες το όφελος. Ο εντολέας τους, κρυμμένος στην κουΐντα ενός σιδηροδρομικού σταθμού δίχως τρένα, δίχως σταθμάρχη. Πάνω-κάτω σε διαδρομές απροσχημάτιστες, ατελεύτητες. Κάποια φορά, κάποιοι από τα μέλη του συνόλου που απάρτιζαν αυτόν τον λαό, έπεφταν στο έδαφος και ξεψυχούσαν. Ευθύς τότε, μετά από κάθε θάνατο, η κουΐντα άνοιγε κι από μέσα της, πεταγόταν στην καρδιά του πλήθους μία ρέπλικα ως αντικαταστάτης αυτού που είχε εγκαταλείψει τον μάταιο κόσμο. Κι όλα καλά, όλα ανθηρά συνεχίζονταν κάνοντας κύκλους γύρω απ’ τον ήλιο που κανείς ποτέ δεν αντίκρισε. Σκιές μέσα στις σκιές οι σκιές των σκιών.
Κάποια μέρα, ο γάτος λιμασμένος εντελώς, έφαγε τον βιολιστή, που εκείνος πριν, απηυδισμένος, είχε προλάβει κι είχε φάει τον βαριεστημένο ηγεμόνα. Ο ηγεμόνας με τη σειρά του, πριν φαγωθεί από τον βιολιστή, είχε προλάβει κι είχε φάει το κοριτσάκι όταν την αντίκρισε έξω από το εργοστάσιο των αναπτήρων. Το κοριτσάκι απ’ την άλλη, είχε προλάβει να φάει το λαό, το λαό και μαζί, πρόλαβε να φάει τις σκιές των σκιών. Δεν γνωρίζει κανείς όμως αν κατάφερε να φάει εκείνους που μέσα στην κουΐντα γυρνούσαν και θέριευαν. Ο λαός τώρα, μη ξέροντας τι του είχε γραμμένο η μοίρα, έμεινε ατάιστος να γυρνά γύρω-γύρω απ’ το εργοστάσιο των αναπτήρων μέχρι που τον έφαγε το κοριτσάκι.
Αφού κατασπάραξε ο γάτος και το τελευταίο κομμάτι απ’ τη σάρκα του βιολιστή, ένιωσε διαταραχές να τον χτυπούν στο στομάχι. Πήγε στη λίμνη να πιει νερό, έσκυψε πάνω απ’ την υγρή επιφάνεια και μία ζάλη που του ήρθε, τον έκανε να χάσει την ισορροπία του και βρέθηκε στον πάτο της λίμνης συντροφιά να κάνει στα χρυσόψαρα. Τι άδικο τέλος για ένα γάτο υπερήφανο ακόμη και μες τη μιζέρια του. Τι τέλος άδικο να τον φάνε τα ψάρια που κάποτε εκείνος έτρωγε για κολατσιό.
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:
ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΑΝΑΠΤΗΡΩΝ ΠΟΥ ΕΠΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ ΚΙ ΕΛΕΦΑΝΤΟΔΟΝΤΟ! ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ!
Θ.Δ.Τυπάλδος
