Πραγματικά απορώ με μερικούς εδώ στο φέισμπουκ.. αλλά και σε όλα τα σόσιαλ
Πριν αρχίσουν οι πανελλήνιες, γράφανε ολόκληρα “σεντόνια” για το πώς πρέπει να φερόμαστε στα παιδιά που ήταν υποψήφιοι…
Ολόκληρα σεντόνια απευθυνόμενοι στα παιδιά -με αφορμή την αυτοκτονία μαθητών κάθε χρόνο- πως δεν χάθηκε και κάτι αν δεν περάσουν κι άλλα τέτοια “παρηγορίας κι ελπίδος εγκώμια”
Βγήκαν οι βάσεις και ξεχνώντας όλα όσα πριν λίγες εβδομάδες έγραφαν ..άρχισαν τα συγχαρητήρια στα στάτους .
Συγχαρητήρια σε δικά τους παιδιά, συγχαρητήρια σε παιδιά συγγενών μέχρι και 8ου βαθμού, σε παιδιά φίλων γενικά συγχαρητήρια… Σε πολλά μάλιστα από αυτά αναφερόταν με καμάρι και η σειρά που πέρασαν σε κάποιο ΑΕΙ.. Μάλλον ξεχάσατε μερικά πράγματα.. Πως πάλι υπάρχουν παιδιά που δεν πέρασαν και πικραίνονται ακόμη, πως μαζί τους πικραίνονται και γονείς -κι αυτοί “στάθηκαν με το δικό τους τρόπο δίπλα στα παιδιά τους- και πως τίποτε δεν θα εμποδίσει την πικρία αυτών των “εξόριστων” παιδιών να μεταφραστεί σε κάτι που ή θα τα σημαδέψει σ όλη τους τη ζωή.. κι όσο κι αν υπερβάλλω εδώ αν θα έχουν τη δύναμη να συνεχίσουν.
Κατανοώ τη χαρά σας (ναι ειρωνικά το λέω) για την εισαγωγή στην 3οβάθμια αλλά η πραγματική χαρά και τα συγχαρητήρια δίνονται είτε πρόσωπο με πρόσωπο.. είτε με κάποιο τηλεφώνημα σε περίπτωση, που η άμεση επαφή είναι αδύνατη.. Δεν υπάρχει κανείς -κατά την ταπεινή μου γνώμη- λόγος ανάρτησης συγχαρητηρίων στα στάτους του φέις μπουκ του τουίτερ κλπ…
Η ζωή συνεχίζεται και μετά τις αναρτήσεις των βάσεων..
Αν κάνω λάθος συγχωρέστε με αλλά με προκαλέσατε άσχημα !!
Αριάδνη Γεωργίου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.