Κοντογεώργου Σοφία
Η Σοφία Κοντογεώργου μένει στο Πειραιά. Όταν ζήτησα το βιογραφικό της για το σάιτ μου έστειλε το ακόλουθο κείμενο και νομίζω πως είναι από τα πιο ειλικρινή βιογραφικά!
Είμαι η Σ….Κ…. Η ποίηση υπήρξε το καταφύγιό μου . Ώσπου ξεμάκρυνα και χάθηκα . Για χρόνια περιπλανήθηκα στους δρόμους . Με βρήκε με περιμάζεψε και μου πρόσφερε στέγη . Ξαναβρήκα το καταφύγιό μου .
“Έρωτας… απών” είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής της Σοφίας Κοντογεώργου.
Ρυθμός μέτρο και ένα ποιητικό ταξίδι στον δρόμο της απώλειας που όμως έχει αισιόδοξο προορισμό!
Σας περιμένουμε να ξεκινήσουμε μαζί της αυτό το ταξίδι…
Την Κυριακή 4 Νοεμβρίου στις 20:00
Στο καφεοινοποτείο “Μέρμηγκας” στην Νίκαια Πέτρου Ράλλη & Παν. Τσαλδάρη 115
Συντονισμό και παρουσίαση: Δισακιά Μαριαλένα (Συγγραφέας)
Εισήγηση : Νικολάκη Χρύσα ( κριτικός λογοτεχνίας , συγγραφέας)
Θα απαγγείλουν ποιήματα από την συλλογή γνωστοί ποιητές.
Στο πιάνο θα συνοδεύσει ο Λεγάκης Παντελής
Ακολουθούν δυο ποιήματα από το βιβλίο Έρωτας…απών.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “ΚΥΜΑ”
ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Την πίκρα μου γουλιά-γουλιά
απόψε θα την πιώ
στην κούπα
που ήταν κάποτε δικιά σου
και σαν μεθύσει ο καημός
στου κρεββατιού
θα γείρω τη μεριά σου.
Ησυχα θ’αποκοιμηθώ
στα όνειρά μου επάνω
να ξεχαστώ στη γλύκα τους
μη νοιώσω που σε χάνω.
Μα σαν η ζάλη εξατμιστεί
σαν το μυαλό ξυπνήσει
πώς να ημερέψει η καρδιά
που σ’έχει αγαπήσει.
Με χτύπους ακανόνιστους
με θύμησες κομμάτια
γυρεύω την εικόνα σου
μες στα θολά μου μάτια.
Ν’αποδεχθώ δεν δύναμαι
καλέ μου, το χαμό σου
ένα ταξίδι μακρινό
θαρρώ είν’ το φευγιό σου.
Κάποτε θα σε ξαναδώ
πάνω μου θα σε σφίξω
στην αγκαλιά σου θα χαθώ
τα χείλη σου θ’αγγίξω.
Το χέρι εσύ θα μου κρατάς
μαζί να προχωρούμε
χρυσά φεγγάρια δίδυμα
στου άπειρου τους δρόμους
για πάντα θάμαστε αγκαλιά
και δεν θα χωριστούμε.
ΜΙΑ ΦΟΡΕΣΙΑ
Γλυκαίνει ο πόνος
και σαν φόρεμα με ντύνει
στενό δεν είναι
μου ταιριάζει ακριβώς.
Τη νύχτα ανάλαφρο
κρεμιέται στην καρέκλα
στρώνει τις πιέτες του
σαν βγεί το πρώτο φώς.
Μερεύει ο πόνος
και σαν πρώτα δεν πληγώνει
έτσι μαθαίνει κι η καρδιά
να τον αντέχει.
Λαβωματιά που μένει ανοιχτή
μα δε ματώνει
να σημαδεύει τη ζωή
σύντροφο να την έχει.
Μια φορεσιά έγινε ο πόνος
μια παρέα
δώρο δικό σου
αν σ’αρέσει δεν το ξέρω.
Δεν είσαι εδώ
οι λέξεις στέκονται ανείπωτες
δεν είσαι εδώ
κι έτσι ανείπωτα υποφέρω.
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.