Πες το με το όνομα του ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
Μάθαμε να κλαίμε πίσω από οθόνες μάθαμε να φωνάζουμε πάνω σε πληκτρολόγια. Μπράβο .Ανήκω στην γενιά του «τα εν οίκω μη εν δήμω»
Θυμάμαι να την ακούω μικρή αυτή τη φράση συχνά.
Ήταν το ψωμοτύρι στα χείλη των μεγάλων και μάλιστα των αντρών.
Μας μαθαίναν πως πρέπει το κεφάλι να ήταν χαμηλά και το στόμα κλειστό.
Ήθελα να πιστεύω πως τα πράγματα θα αλλάξουν.
Τα πράγματα άλλαξαν ΓΙΝΑΝ χειρότερα!
Τα ονόματα των δολοφονημένων γυναικών απλά μπαίνουν στον κατάλογο που μακραίνει και μακραίνει συνεχώς.
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, ακούω, έχουν σκοτώσει την χώρα μου λέω εγώ.
Ένα σύστημα που δεν υπάρχει πιά. Τα ισόβια είναι 15 χρόνια το πολύ. Καταπληκτικό σύστημα. Πήγαινε να δεις τί κάνουν οι γονείς. Εκείνοι που σπαράζουν πάνω στα μάρμαρα!
Δεν είναι εργαζόμενοι απλά οι αστυνομικοί. Αυτή είναι δουλειά του κράτους να το αλλάξει. Εδώ κλαις, δεν γελάς πια. Νομίζουν πως κάνουν μια δουλειά δημοσίου υπαλλήλου, που η προέκταση του είναι το κλομπ για να καταστείλει τους διαδηλωτές, τους όποιους, ανεξαρτήτως λόγου και αιτίας. Σε πρόσφατη επίσκεψη σε αστυνομικό τμήμα για καταγγελία απειλών έγραψα μόνη μου το κείμενο, άρα ούτε καν δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι. Πήγα Πέμπτη και τον κάλεσαν Δευτέρα! Δεν είναι για την ασφάλεια σου. Δεν είναι για την προστασία σου. Προστάτεψε μόνος τα παιδιά σου. Ξεκίνα από τότε που πάνε στο νήπιο και η «δασκάλα» το κλείνει στη σκοτεινή αποθήκη για να χαλαρώσει. Σε έχει πάρει η μπάλα και δεν βλέπεις πια τί γίνετε μέσα στο σπίτι σου.
Το παιδί σου! Το σπλάχνο σου που αν δεν το εκπαιδεύσεις θα το κλάψεις. Αυτό πια το βλέπεις καθημερινά!
«Πρέπει να μάθω την 8χρονη κόρη μου να είναι αυστηρή μη την βρει στο δρόμο της κάνα μ@λάκας και την κάνει ότι θέλει» Φράση μάνας σήμερα!
Απομακρύνθηκαν οι οικογένειες. Εκείνη η παλιά ελληνική οικογένεια που ήταν δεμένη, αγκαλιασμένη. Η δουλειά και το κυνήγι του χρήματος τα γκρέμισε όλα. Η γιαγιά που βοηθούσε στο μεγάλωμα των παιδιών ακόμα εργάζεται. Οικογένεια νομίζεις πως είναι πιά ο/η σύζυγος και τα παιδιά σου, ξεχνάς πως και η μάνα σου, ο πατέρας σου, ο αδελφός η αδελφή σου είναι ακόμα οικογένεια που μπορείς να μιλήσεις, να ζητήσεις βοήθεια. Εκείνοι ίσως έχουν ξεχάσει επίσης.
Απαξίωση κάθε δεσμού. Τα παιδιά κλεισμένα σε έναν εικονικό κόσμο, αυτόν που και εσύ είσαι εγκλωβισμένος. Φωτογραφίες χαράς, ξεγνοιασιάς, αγκαλιάς και «καλοπέρασης». Μένεις ήσυχος πως όλα είναι καλά! Μετά έρχεται το καρφί που χτυπά την καρδιά σου και νεκρώνεσαι μαζί με το κορίτσι σου.
Το περιπολικό δεν είναι ταξί, δυστυχώς, αν ήταν ίσως να ζούσε, οι περισσότεροι ταξιτζίδες σε περιμένουν να μπεις στην πολυκατοικία πριν φύγουν από την είσοδο του σπιτιού σου.
Μίλα… αλλά και να μιλήσεις δεν υπάρχουν ψυχές να ακούσουν.
Η Ελένη μίλησε, είναι νεκρή, η Γεωργία μίλησε, είναι νεκρή, η Κυριακή μίλησε, είναι νεκρή η λίστα μεγαλώνει, ρε πάτε καλά; Η ΛΙΣΤΑ, ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ δεν είναι περιστατικό είναι ΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Άκουσα τον πατέρα να λέει ας αναλάβουν οι φυλακισμένοι για την τιμωρία του δράστη, αυτή είναι η εμπιστοσύνη μας πια στο κράτος; Ναι αυτή!
Παιδιά που πια από πρίν ακόμα την εφηβεία καμαρώνουν για την εγκληματικότητα τους περιμένεις να γίνουν άνθρωποι με εν συναίσθηση. Μην το περιμένεις. Κάνε κάτι.
Μάθε τον γιό σου πως δεν μπορεί να έχει ότι θέλει, μάθε την κόρη σου πως δεν είναι αντικείμενο. Ο σεβασμός κερδίζεται, όταν όμως δεν ξέρεις το νόημα και την έννοια του δεν θα το κερδίσεις ποτέ.
Δισακιά Μαριαλένα
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.