Προβληματισμός μήτηρ πάσης προλήψεως
Άλλη μια μέρα ξημέρωσε. Ένα παιδί, σαν όλα τα άλλα, ένα παιδί γεμάτο όνειρα, ένα αγόρι σαν εμένα και σαν εσένα, ξύπνησε μαζί με την αδελφή του για άλλη μια μέρα στο σχολείο. Δύο παιδιά σαν όλα τα άλλα. Ή μήπως όχι; Δεν έχουν δυστυχώς όλοι την ίδια άποψη… Είναι ιδιαίτερα, είναι χαρισματικά. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο από το να τελειώσουν ο ταξίδι του Γυμνασίου για να ανέβουν στο καράβι του λυκείου που θα τους φτάσει στο λιμάνι της χαράς. Έχουν τη σπιρτάδα του ονείρου στα μάτια τους. Τα κοιτάζεις και βλέπεις αφοσίωση, υπομονή και επιμονή. Μα και αγάπη. Δίψα για μάθηση. Για γνώση. Βλέπεις τους έμαθαν από μικρά να αγαπούν τη γνώση για τη γνώση.
Την ίδια στιγμή αρκετά άλλα παιδιά, έχουν μια διαφορετική δίψα. Ορισμένοι την λένε δίψα για πείραγμα. Στα μάτια τους ορισμένοι λένε, μπορεί κανείς να δει οργή. Καθαρή οργή για το θεσμό του σχολείου. Ενός σχολείου που μπορεί σχεδόν να τα έσυραν με το ζόρι. Με το στανιό. Και έχουν και την οργή για κάθε τι που ακούγεται, η φαίνεται να είναι διαφορετικό. Για οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν έχει οργή για τον ίδιο λόγο. Ή για οτιδήποτε φέρεται διαφορετικά. Σχηματίζουν μια κλίκα και απλά γίνονται ο φόβος και ο τρόμος, καθηγητών, μαθητών, γονέων….
Τα δυο αδελφάκια δεμένα σαν ένα, περνάνε την πόρτα του σχολείου μαζί. Η πρώτη ώρα περνάει πάντα αργά. Ειδικά όταν έχεις σηκωθεί από νωρίς. Και το σωτήριο κουδούνι που και οι δυο πλευρές αγαπούν, χτυπάει. Και οι δυο πλευρές κατεβαίνουν μαζί μα τα αδέλφια χωρίζονται για λίγο. Και τότε συμβαίνει. Η κλίκα των παραβατικών, είναι ή ώρα να αρχίσει το έργο της. Το ‘΄θύμα’’ του αυτή τη φορά, το ‘’διαφορετικό’’ κορίτσι.
Το ήσυχο, που κοιτάζει μόνο τη δουλειά του και που αγαπάει τη γνώση. Και που φέρεται ευγενικά. Την έχουν στο χέρι. Την πλησιάζουν και αρχίζουν να την παρενοχλούν με όποιον τρόπο βρουν. Την χλευάζουν, της μιλούν άσχημα. Χειροδικούν. Δε σταματούν. Εκείνη έχει αρχίσει να κλαίει και ψάχνει τρομαγμένη να βρει βοήθεια. Και τότε ο αδελφός της ξεπροβάλει. Όχι. Δεν είναι ο μόνος που άκουσε τις φωνές της. Είναι απλά ο μόνος που δε φοβάται να τη βοηθήσει. Είναι το αίμα του. Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το όνειρο και των δυο ξεχνιέται. Η ‘’Κλίκα’’ ορμάει κατά πάνω του και μοιάζει με ένα θηρίο έτοιμο να τον κατασπαράξει. Να συνεχίσει μετά ανενόχλητη το έργο της. Αυτός δεν έχει όπλο. Εκείνα έχουν. Τα χέρια τους. Το αγόρι καταλήγει πληγωμένο στο έδαφος. Και μόνο τότε κάποιος που βλέπει την σκηνή ενεργοποιείται. Μόνο όταν όλα έχουν κριθεί. Εκείνο καταλήγει τραυματισμένο στο νοσοκομείο. Οι πληγές του θα κλείσουν. Θα επουλωθούν. Η υπερηφάνεια του όμως; Το ίδιο και του κοριτσιού. Τόσα και τόσα άλλα συμβαίνουν στα σχολεία. Τόσα και τόσα άλλα που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Οι σκέψεις που μπορεί να κάνει κάποιος διαβάζοντας για αυτό το περιστατικό, είναι πολλές. Όλοι θα ψάξουν να βρουν τον φταίχτη. Και η πρώτη ερώτηση που γεννιέται στο μυαλό μου είναι ποιος τελικά να φταίει; Η Κλίκα; Το πιο εύκολο να το πει κάποιος. Ωστόσο σκέπτομαι: Ποια παιδιά αποτελούν αυτήν την κλίκα; Που θα ξεσπάσει η μαζεμένη οργή προς το σχολείο, προς αυτούς που τα έσυραν στη φυλακή; – Γιατί έτσι το βλέπουν-. Που αλλού παρά στο διαφορετικό; Στον ήσυχο εαυτό τους. Ή μήπως δεν είναι όλα ένας καθρέφτης;
Εάν δεν φταίει λοιπόν η κάθε κλίκα, τότε ποιος; Μήπως όσα άλλα παιδιά, ενώ έβλεπαν τη σκηνή δεν έκαναν τίποτα; Μα είναι φοβισμένα και εκείνα. Η μήπως φταίει ο δάσκαλος, αυτός που ήλθε στο σχολείο για να τελέσει το λειτούργημα να μεταδώσει όλα όσα με κόπο και εκείνος διδάχτηκε; Αλίμονο. Να χάσει την ώρα προκειμένου να τα μαζέψει επιτόπου και να τους εξηγήσει τι είναι ο σχολικός εκφοβισμός, τι σημαίνει διαφορετικότητα, τι σημαίνει σεβασμός και όρεξη για μάθηση, δημιουργικότητα; Μα αν δε βγάλει την ύλη που του έχουν επιβάλλει τότε θα γίνει για όλους τους άλλους από δάσκαλος –σαρδανάπαλος! Οι άλλοι δε θα καταλάβουν…
Και καθώς γράφω αυτές τις γραμμές μια άλλη ερώτηση βασανίζει το μυαλό μου. Και δεν είναι άλλη από αυτήν που έκανα πιο πάνω. Οι πληγές του αγοριού θα κλείσουν. Η πληγές στο σώμα του. Οι πληγές του κοριτσιού το ίδιο. Οι πληγές στις ψυχούλες τους όμως; Πως άραγε θα αντιδρούν πια; Μήπως τάχα ψάξουν και εκείνα για ένα θύμα να μοιραστούν αυτές τις πληγές; Μήπως γίνουν θύτες; Μήπως διαιωνίσουν την ίδια πληγή;
Και ενώ εμείς είτε ψάχνουμε τον φταίχτη, είτε κοιτάμε αδιάφορα δεξιά και αριστερά, κινδυνεύομε να παραμείνουμε απλοί θεατές σε ένα έργο που αν είχε τίτλο θα ήταν: ‘’Παρακμή’’. Παρακμή ποιου; Θα ρωτήσει κάποιος. Μα παρακμή της ίδιας μας την ύπαρξης. Του ίδιου μας του μέλλοντος. Του αυριανού, δικηγόρου, γιατρού, δασκάλου, σωστού οικογενειάρχη, ή του αυριανού ανθρώπου χωρίς ουσία και νόημα που αντί για όπλο τη γνώση και την αποδοχή στην διαφορετικότητα, στην ιδιαιτερότητα, θα κρατάει το όπλο της χειροδικίας, της αναμόχλευσης ενός τεράστιου πόνου, που ούτε καν διάλεξε να έχει.
Προσπαθούσα εδώ και ώρα να κλείσω αυτό το άρθρο με μια τελευταία πρόταση, ένα τσιτάτο βρε παιδί μου. Μα σκέπτομαι ότι αυτή η ιστορία έχει πολλούς φταίχτες και δεν θα κλείσει . Έτσι ίσως και αυτό το άρθρο να μην κλείσει. Ίσως είναι η ώρα για διάλογο, για προβληματισμό. ‘Όχι άλλη σιωπή…
Αθανάσιος Βύνιας
