Προσωρινά
Συνεχίζω να ζω όπως κι’ εσύ
ακούγοντας τον χειμώνα να έρχεται.
Τούτον όμως τον χειμώνα
πιο ζεστά θα τον περάσω
Μερίμνησα, αναδεύοντας
μουσική με χρώματα
έρωτες με όνειρα
αρμύρα με αρώματα
μοναξιά με της περίπτυξης την ζεστασιά
Στον πιο βαρύ χειμώνα
με την γη εγκλωβισμένη
κάτω από τα σύννεφα
δίχως την αστροφεγγιά
Έτι μία φορά την συνείδηση σου
επιβαρύνω αισθητά..
Τελείως απροειδοποίητα,
τελείως προσωρινά
συνεχίζω να ζω όπως κι’ εσύ.
Κάθε μέρα και λίγο πιο κοντά.
Κοντά στο απροσδόκητο
κοντά στην άφιξη, στην αλλαγή
κοντά στην επόμενη ζωή
παράλληλα της ειμαρμένης
ταξιδεύω και εγώ σαν μέρος όλου του μυστηρίου
που άγος φαντάζει του Κυρίου.
Μα ακούγοντας τον χειμώνα που έρχεται
ξεχνάω κάθε Κύριο, κάθε μυστήριο
που ενδέχεται.
Τούτον τον χειμώνα
δεν θα σε αγαπάω άλλο στα κρυφά
στο κρύο πιο εύκολα θα σ’ αγκαλιάζω
να σου λέω μυστικά
Το φως θα καίει
να με δεις στην σκοτεινιά
Σε περιμένω..
Ακόμα εδώ μένω μα – μην αργείς – προσωρινά
Στέλιος Δόδης
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.