Του χρόνου διαβάτες,
κρυφοί μετανάστες,
με βλέμμα του πόνου,
με άγημα τρόμου,
διαβαίνετε μόνοι,
σε γη που πληγώνει,
με αίμα στις πλάτες.
Παιδιά μ αυταπάτες,
στους δρόμους κοιμάστε
και όσους θυμάστε
αγγίζουνε πια τον Θεό.
Μια φωνή τρεμοπαίζει
κι ένα δάκρυ θα τρέξει
σε στενό μυστικό.
Στο μυαλό, στην καρδιά,
θα σε βρω.
Μες στα λόγια,
στης ψυχής τον καιρό,
θα σε ζω.
Μικρή μου πληγή,
ευχή μου εσύ,
τον πόνο να πάρει
ο ουρανός μακριά,
μια φορά, στα φανερά.
Ανήμποροι, μόνοι
περνάνε οι χρόνοι,
αφήνουν σημάδια,
στους τοίχους τα βράδια,
εικόνες φωνάζουν, σωρό.
Ελπίδες που τρίζουν,
κελιά που σαπίζουν,
αφήνουν οι μόνοι σκοπό.
Του λόγου αντάρτες,
παιδιά μ’ αυταπάτες
φωνάζουν ξανά σ’ αγαπώ.
Διαβαίνετε μόνοι,
σε γκρίζα οθόνη,
κανείς δεν αντέχει το φως.
Βάγια Μπαλή
