Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

Στενυγρό και το Βιβλίο της Ζωής – Λίνα Βαταντζή



Στενυγρό και το Βιβλίο της Ζωής


Ο δρόμος είναι μακρύς και άηχος,
μοναχικός και σκοτεινός
και όταν βαδίζεις νιώθεις
έρημος και μελαγχολικός
και βλέπεις ότι όσο προχωράς
ο δρόμος στενεύει και μικραίνει,
ώσπου ο αέρας που περνάει
σφυρίζει και στροβιλίζεται
και καθώς ανασαίνεις
νιώθεις ότι καταπίνεις σκόνη –
μα, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι σκόνη
αυτό που αιωρείται μαζί με το οξυγόνο
είναι γύρη
και σκέφτεσαι ότι κάπου
μπροστά υπάρχει ένα λουλούδι,
ή ένα ανθισμένο δέντρο
ή μια μέλισσα που μόλις τρύγησε
την άνοιξη –
και παίρνεις μια ανάσα που περιέχει
αισιοδοξία και χαρά
γιατί κάπου στον ορίζοντα
υπάρχει ένας κήπος
και νιώθεις ότι ο δρόμος φαρδαίνει
και φωτίζεται και αντηχεί
ζουζουνίσματα –
έτσι, ακολουθείς το δρόμο
που είναι μακρύς και φωτεινός
και πλημμυρισμένος παρουσίες
ορατές και αόρατες –
και αναρωτιέσαι πόσα λάθη υπάρχουν
πόσα διορθώνονται και πόσα σφραγίζουν
τη ζωή σαν βιβλίο που ενημερώνεται
καθημερινά και αέναα
με καμπύλες λευκές ή μελανές
ή ακόμη λάμψεις πρισματικές
ή θολές γραμμές παράλληλες
και τεμνόμενες
σαν σελίδες διπλωμένες
που έχουν ήδη κρύψει
και έχουν ήδη φυλάξει
την εμπειρία που επιφυλάσσει
η πορεία σου.

Λίνα Βαταντζή







 

 

Επόμενο Άρθρο

Προηγούμενο Άρθρο

Θα χαρώ πολύ να γράφετε σχόλια που θα βοηθήσουν στην δημιουργία εποικοδομητικού διαλόγου. Τών παθών κρίσει καί ασκήσει περιγιγνόμεθα, πρότερον δέ ή κρίσις εστί. (Με την κρίση και την άσκηση κυριαρχούμε πάνω στα πάθη μας, μα η κρίση είναι το πρώτο). - Πλούταρχος

© 2024 Λόγια…Άνεμοι της Ψυχής