Το νησί θα παραμένει Αγαθό,
όμως ο μικρός ακόσμητος άγγελος
βούλιαξε στα γαλάζια
της άκαμπτης αιωνιότητας
και στο τίποτα του κόσμου
καθώς θήλαζε το αλμυρό γάλα της μάνας του,
η μικρή ζωή μαύρη πέτρα αγυάλιστη
θα στολίζει τις ράχες του βυθού.
Το φρέσκο βαθύ γαλάζιο σφράγισε
τα ορθάνοιχτα του μάτια
πριν προλάβει να ονειρευτεί
και η πιο κοντινή πατρίδα
μακρινή του έγινε
πριν να νιώσει την μυρωδιά του χώματος της.
Μέσα στα λιγνά του χεράκια
και στις στερνές του ανταύγειες του κόσμου
έσφιγγε με πάθος
το στήθος της μάνας .
Τα σγουρά του μαλλιά
φύκια θα τυλιχτούνε
στους λαιμούς των δολοφόνων.
Ένα μολύβι μόνο κρατώ
και το πένθιμο της μάνας,
πως να ξεκολλήσουν οι στιγμές
ανάμεσα στις διαβάσεις
μιας σκοτεινής αυτοψίας.
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
17/03/2018
