Στους αμάραντους μιλάω σιγά”
Πότε θα αλλάξεις
Τόσα περιβολάκια ερωτεύτηκες
Πότε
Πέσαμε με τα μούτρα στις λακκούβες για λίγο νερό
Λίγο νερό εαυτέ μου
Γαζέλες κι αετοί στα παγκάκια της πασαρέλας
Μια τόση δα δυσφορία με θωρεί
Θωρεί και πέφτει
Από τις λύρες του εμποράκου
Σε λόγια του χαμού
Πότε θα αλλάξεις
Έπεσα και γέλασα
Γέλασα και σηκώθηκα
Με άλλα δόντια δαγκωμένο μήλο
Έλα να αλλάξεις
Να ντυθούμε μοναχοί
Άλλη υπογραφή δεν έχει
Κατά τα χέρια μας θα πέφτει ο κόσμος
Κατά τα μάτια ο καιρός
Πόνος σοφός τα δίδακτρα για την αγάπη
Φταίχτες του τίποτα απελεύθεροι
Κι αν τόση εξήγηση σου κούρασε το στέρνο
Κι αν τόση αφήγηση σου έφαγε τα αυτιά
Να πάψω τώρα
Μένω ξεκλείδωτος πια
Που τόση δα χούφτα χώρεσε τα πουλιά του δρόμου
Να πάψω πια
Για την δική μου απουσία να σκοτώνομαι
Σταμάτης Μπουρίκος
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.