Είχα παρόμοιες συζητήσεις τον τελευταίο καιρό .
Σχέσεις ανθρώπινες και κατοικία μόνιμη.
Δεν είχα μόνιμη κατοικία προσωπικά. Πολλές μετακομίσεις.
Δεν κράτησα ποτέ φιλίες παιδικές και σχολικές. Πάντα έφευγα, πότε για άλλη περιοχή πότε για άλλη πόλη. Χανόμουν, βλέπεις στην εποχή μου δεν υπήρχε ίντερνετ για να “τα λέμε “.
Πόσο καλό ή κακό είναι αυτό δεν μπορώ να ξέρω . Ξέρω όμως πως πάντα σκεφτόμουν κάποιους που πέρασαν από τη ζωή μου και εγώ από την δική τους.
Αυτές οι αλλαγές γέμισαν τη ζωή μου αναμνήσεις. Δεν έχει καμία σημασία αν αυτές ήταν όμορφες ή όχι. Ήταν όμως εμπειρίες.
Φιλίες που ήταν δυνατές για τότε, χάθηκαν στο πέρασμα μιας μετακόμισης, ενός χωρισμού που έφερε αποχαιρετισμούς. Πήρα όμως καθώς έδωσα. Στήριξη , αγάπη μα πάνω από όλα εμπλούτισα το μέσα μου με διαφορετικότητα ανθρώπινη.
Σε καμία περίπτωση δεν ήταν πως δεν ήθελα να κρατήσω κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου, απλά η ζωή με πήγε αλλού, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μέχρι κάποια στιγμή μετρούσα τα σπίτια που άλλαζα, μέχρι κάποια στιγμή όμως, μετά σταμάτησα να μετρώ, έχασα το λογαριασμό. Σταμάτησα να κλαίω φεύγοντας και με ένα “τα ξαναλέμε” άφηνα πίσω μου ανθρώπους που δεν θα τα “ξαναλέγαμε” ποτέ !
Έσβηνα όμορφες ή άσχημες αναμνήσεις. Ποιος ο λόγος να τις κρατώ ; Έτσι και αλλιώς με ποιον να τις μοιραστώ ;
Οι νέες γνωριμίες έκαναν “Κατάληψη ” στο μυαλό με νέες αναμνήσεις που και αυτές σύντομα θα έπρεπε και πάλι να διαγράφουν.
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπη με κάποιες από αυτές και ενώ πιστεύεις πως είναι διαγραμμένες οριστικά σκάνε σαν πυροτεχνήματα στο κεφάλι σου.
Συνειδητοποιείς πως όλα αυτά τα χρόνια ήταν εκεί, κρυμμένες… αλλά εκεί.
Πρόσωπα, μάτια, χαμόγελα, εκφράσεις, συμβάντα, γέλια, ήταν όλα εκεί και με ένα έναυσμα επανέρχονται σαν να ήταν χθες!
Πολλές φορές “ζήλεψα” φιλίες που κρατούσαν χρόνια, από το σχολείο , από το στρατό, από το Πανεπιστήμιο, σκεφτόμουν γιατί όχι και εγώ. Είχαν ο ένας τον άλλο στα δύσκολα και στις χαρές Αλλά σχέδια είχε η ζωή για μένα. Γνώρισα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Διαφορετικούς σε σκέψη, σε συμπεριφορά, σε νοοτροπία, σε σκέψη. Δεν ξέρω πόσο καλό ή κακό ήταν αυτό στη ζωή μου. Ήταν όμως σίγουρα το καλύτερο Πανεπιστήμιο που πήγα (όχι ότι πήγα και σε κάποιο άλλο ).
Συνάντηση
Αφήσαμε τους πόνους σπίτι
Πήραμε αγκαλιά εκείνο το παιδί και φύγαμε
Βρεθήκαμε
Βρήκαμε μάτια και χαμόγελα οικεία αγαπημένα
Έρωτες πλατωνικοί
Ξεχασμένες μορφές να θυμηθούμε
Αγκαλιές αθώες
Σαν και τότε
Σαν και τώρα
Η βέργα του δασκάλου
Η χαμηλή φωνή
Η εξαίρεση που δεν έγινε ποτέ επιβεβαίωση του κανόνα
Το ποδήλατο που πέρναγε μπρος στα σκαλιά
Εκείνα τα σκαλιά που καθόσουν γιατί απλά δεν ήθελες να πας σπίτι
Το κουδούνι που δεν χτύπησε
Τα γέλια ακούστηκαν και πάλι
Τα βλέμματα που δεν ξεχάστηκαν σε εκείνη τη σάκα που μάλλον σάπισε σε κάποιο πατάρι
Το προαύλιο ζωντάνεψε
Κλειστές οι οθόνες
Μια μεγάλη αγκαλιά και μια υπόσχεση με βουρκωμένα μάτια
Κράτα το παιδί εκείνο
Το αγνό που δεν είχε ανταγωνιστική συμπεριφορά
Το αθώο που σε μεγάλωσε
Τη δύναμη που σε έφερε εδώ
Τόσα πολλά που χώρεσαν σε τόσο λίγα
Αφιερωμένο στη Πόπη, την Βαγγελιώ, τον Χρήστο, τον Δημήτρη, τον Παύλο, την Ρούλα, την Ειρήνη μα και τόσους άλλους. Σας ευχαριστώ όλους!
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.