Τα παράθυρα έμοιαζαν με σκηνές
θεατρικών πράξεων.
Κάθε φορά που άνοιγαν τα παντζούρια,
θαρρούσες πως το μονόπρακτο
άρχιζε και τελείωνε
με το σφάλισμα.
Οι ηθοποιοί έτρεχαν
πάνω κάτω,
δεξιά αριστερά
για να προλάβουν
το άνοιγμα της σκηνής,
να πουν τα λόγια τους.
Κι όταν σκοτείνιαζε,
περίμενες ν ακούσεις
το σφύριγμα του ταξιθέτη ,
να σκουπίζει την αίθουσα ,
πίσω απ’ τις βαριές κλειστές πόρτες.
Ισμήνη Ζαγοραίου
