Τι σημαίνει το να είμαι χοντρή; – Αναστασία Πανοπούλου

“Είμαι χοντρή”. Αλήθεια, τι σημαίνει;

 

Στα social media σημαίνει είτε ότι δεν έχω θέση εκεί, είτε ότι είμαι ήρωας. Το ποστ που θα ανεβάσω θα επιβεβαιώσει την ντροπή που νιώθω ή θα με αναδείξει ως τολμηρή, απελευθερωμένη και προχωρημένη. Αναρωτιέμαι, γιατί θα έπρεπε να είμαι θαρραλέα για να ανεβάσω μια φωτογραφία στην οποία φαίνεται καθαρά το σώμα μου, οι ραγάδες, η κυτταρίτιδα ή απλά μια μέση η οποία δεν χωράει σε μια μπλούζα μεγέθους  small; Κάθε φωτογραφία που ανεβάζω δεν μπορώ παρά να τη βλέπω σαν υπενθύμιση της κακής μου σχέσης με το φαγητό. Η αυτοεικόνα μου και το άγχος του τί θα νομίζουν οι άλλοι έχει αντικαταστήσει τη χαρά της στιγμής που αποτυπώνεται. Όσο ενδιαφέρουσα, έξυπνη, χαρούμενη ή σκύλα και να είμαι, το πρώτο πράγμα που θα σχολιασθεί ακόμα και ανεπαίσθητα από το τυχαίο άτομο που θα εμφανιστώ στη αρχική του σελίδα, είναι το σώμα μου.

 

Τι σήμαινε στο σχολείο; Πως όλα τα αγόρια που μου άρεσαν με πλησίαζαν για να με ρωτήσουν ποιά είναι η φίλη μου και εάν είναι ελεύθερη. Σε μια περίοδο στην οποία οι ετερόφυλες σχέσεις στο μυαλό των εφήβων αποσκοπούσαν μόνο στη δημιουργία ερωτικής σχέσης, ένιωθα απίστευτα μόνη. Ενώ οι φίλες μου μιλούσαν με αγόρια που τις κυνηγούσαν και το έσκαγαν κρυφά από το σπίτι για να βγουν ραντεβού μαζί τους, εγώ φαντασιωνόμουν σενάρια που δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ και ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα κάνει τον κόπο να κοιτάξει κάποιος πίσω από μια αρχική εντύπωση. Δεν ερωτευόμουν πραγματικά το άτομο, αλλά την ιδέα ότι μπορεί εκείνο να ερωτευτεί εμένα. 

 

Στην αρχή του πανεπιστημίου ένιωθα τόσο έντονα την ανάγκη να κερδίσω τους γύρω μου που χανόμουν σε αντικειμενότροπες σχέσεις. Προσπαθούσα τόσο πολύ να πλασάρω τον εαυτό μου και να δείξω πόσο φιλική και αστεία είμαι , χωρίς να βλέπω ωστόσο ότι σπαταλούσα ενέργεια σε άτομα που δεν τα άξιζαν όλα αυτά. Έψαχνα τους πάντες και ,χωρίς να ψάχνει κάποιος εμένα, έχασα για λίγο τον εαυτό μου. Ευτυχώς η σχετική ωριμότητα που έρχεται μετά την εφηβεία σήμαινε ότι είχα περισσότερες ευκαιρίες να αναδείξω ποια είμαι πραγματικά .

 

Στις ερωτικές μου σχέσεις σημαίνει ανασφάλεια, το σχεδόν διαρκές ερωτηματικό του «πώς γίνεται να με βλέπει σεξουαλικά;». Σημαίνει περιορισμό ως προς το να διαλέξω ποιο άτομο μου ταιριάζει πραγματικά. Ότι την πρώτη φορά που θα κάνουμε σεξ θα τρέμω μήπως όταν πιάσει την κοιλιά ή δει την κυτταρίτιδα θα ξενερώσει.  Ότι πολύ πιθανόν ακόμα και να ταιριάξω με κάποιον θα μπω στο friendzone και δεν θα με δει όπως τον βλέπω εγώ. Όμως  όταν κατάφερα και παραδέχτηκα στο άτομο με το οποίο είμαι  την προβληματική μου σχέση με το φαγητό και απογυμνώθηκα πλήρως συναισθηματικά, ένιωσα λύτρωση, ακόμα και εάν παραδέχτηκα τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Συνειδητοποίησα ότι στα κατάλληλα άτομα δεν είσαι απλά χοντρός, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν τα άτομα αυτά.

 

Η οικογένειά μου ανησυχεί για την υγεία μου.  Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για το ότι πρέπει να ξεκινήσω δίαιτα, ότι σαν μελλοντικός ιατρός θα πρέπει να είμαι πρότυπο συμπεριφοράς αλλά και για το ότι κάτι που φοράω είναι πολύ στενό, κοντό ή διαγράφει κάτι που οφείλω να κρύψω. Προφανώς και θα πρέπει να επιβεβαιώσω τις προσδοκίες όλων γύρω μου. Στα ψώνια η μαμά μού δείχνει ρούχα να φορέσω όταν και εάν αδυνατίσω ή με πηγαίνει σε μαγαζιά για μεγαλύτερα μεγέθη επειδή είναι εντάξει με το γεγονός ότι δεν υπάρχει εκπροσώπηση στο χώρο της μόδας για άτομα του μεγέθους μου. Προσωπικά με αηδιάζει η σκέψη ότι ή θα πρέπει να κάνω κυνήγι θησαυρού στα συμβατικά μαγαζιά για ένα L ή Xl ή θα πρέπει να φορέσω ένα ριχτάρι – τέντα φτιαγμένο για να καλύπτει κάθε καμπύλη του σώματος μου.

«Δεν είχα καταλάβει ότι είχες πρόβλημα με το σώμα σου…» μου είπε η μαμά μου, «… αφού φοράς στενά και το καλοκαίρι βγαίνεις κανονικά με το μαγιό στην παραλία.». Το γεγονός ότι αρνούμαι να αφήσω την αισθητική ενός χονδροφοβικού περίγυρου να με καθορίσει και το ότι επιθυμώ να ζήσω τη ζωή μου και να βγαίνω χωρίς να κρύβομαι δεν αντανακλά σε καμία περίπτωση το εάν εμφανισιακά είμαι όπως θα ήθελα να είμαι.

 

«Τη λυπάμαι.» είπε μια φίλη της μαμάς μου σε εκείνη στο τηλέφωνο μετά από μια έξοδο που είχαμε όλοι μαζί. Η μητέρα μου μού το μετέφερε αργότερα χαλαρά σαν κάτι επόμενο ή ίσως για να με πείσει να χάσω κιλά. Τις επόμενες τρεις μέρες εγώ έκλαιγα κάθε φορά που μου ερχόταν στο μυαλό αυτή η φράση. Αρχικά θύμωσα. Με ποιο δικαίωμα με κρίνει έτσι μια άγνωστη; Η μαμά μου γιατί δεν με υπερασπίστηκε; Μετά έκλαιγα  από απογοήτευση. Ένιωθα αδικημένη διότι είμαι τόσα πολλά, κόρη, φίλη, σύντροφος, αδερφή , κυκλοθυμική, εγωίστρια, ανυπόμονη, γελάω, χορεύω, τραγουδάω, με ενδιαφέρει η επιστήμη, η μουσική, η γιόγκα, τα ταξίδια, μιλάω για ισότητα , αγάπη και σεβασμό. Και παρ’όλα αυτά, με λυπούνται.  Επειδή εμφανισιακά, δεν ακολουθώ ένα  ασφυκτικά περιορισμένο πρότυπο.

 

Τέλος, για μένα σημαίνει ότι εάν πω σε κάποιον ότι κάνω καθημερινά γυμναστική θα γελάσει, γιατί προφανώς αν είσαι χοντρός είσαι και τεμπέλης, νωθρός, χωρίς αγάπη για τη ζωή. Σημαίνει ότι όσοι συναντώ βγάζουν συμπεράσματα για μένα πριν καν ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω. Όμως ότι ένα “κοινωνικό ελάττωμά” μου είναι αισθητό στην εμφάνιση μου δεν σημαίνει πως είναι και το μοναδικό χαρακτηριστικό μου, ούτε ότι είναι ανοιχτό σε σχολιασμό και συμβουλές από τον οποιονδήποτε. Τιμωρούμαι για επιλογές που ναι μεν είναι κακές, αλλά δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από μένα. Δεν υπάρχει κάτι κακό που θα πει κάποιος για μένα που δεν θα το έχω σκεφτεί ήδη εγώ για τον εαυτό μου. Δουλεύω πάνω στη σωματική και ψυχική μου υγεία, ωστόσο αυτό δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν και δεν έχω να δώσω εξηγήσεις. Είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου όταν πρέπει παράλληλα να γκρεμίσεις την εικόνα που έχτισαν οι άλλοι στο μυαλό τους για σένα.

Μάλιστα δεν αναγκάζεσαι να την γκρεμίσεις μόνο στο δικό τους, αλλά και στο δικό σου, διότι αναρωτιέσαι, αφού το κυριότερο χαρακτηριστικό που βλέπουν οι άλλοι πάνω σου είναι το χοντρό σώμα σου, μήπως είσαι μόνο αυτό;