ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
Γνωρίζω το ρείθρο που πηγάζει
το τρεμάμενο χέρι που γράφει ένα ποίημα
το λυπημένο βλέμμα που χαϊδεύει ένα λουλούδι
και για αυτό όταν έφευγες
έβλεπα στα μαλλιά σου μια σιωπή
μια ευγενική κραυγή του χρόνου
κι ήξερα πως θα χαθούμε.
Τώρα που μαζεύω τα τετράδια
ξέρω ότι προσπάθησα να γράψω
αυτή τη σιωπή,
αυτό το κενό ανάμεσα στις λέξεις
σαν άνθρωπος που χάθηκε
και είναι χαρούμενος για τον άνεμο
αυτόν τον αρχαίο άνεμο του δειλινού
που μεγαλώνει το παράπονο.
Μια μέρα μπορεί να βρεθούμε πάλι
θα κρατάμε ένα μήλο δαγκωμένο
και δεν θα τρυπάμε ο ένας τον άλλον πια
αλλά θα είμαστε ταπεινοί
σαν τα χορτάρια που τα γονατίζει ευγενικά ο άνεμος
τότε θα δούμε τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν
και τα ωραία εκείνα κορίτσια
να μας λένε ότι ο Λάζαρος αναστήθηκε
κι ότι ο θάνατος είναι μια αφηρημένη υπόθεση
στο δάσος το πυκνό από τις αγριόλευκες του φόβου.
Νίκος Βαραλής
Ο Νίκος Βαραλής γεννήθηκε και ζει στο Βόλο. Έργα του του: “Φύλακας και οι τρεις δοκιμές”, (Ενδυμίων 1990), “Τρις επί τύμβου”, (Καστανίωτης 1995), “Μάξιμος ή ουδέποτε εσπίπτει”, (2013).