Ατελιέ
Μόνο εκείνη προσδιοριζόταν με διάφορες ιδιότητες, όπως η ράφτρα, η μοδίστρα, η δασκάλα και μάλιστα το όνομά της συνοδευόταν πάντοτε με την προσφώνηση της κυρίας. Όποιος στη γειτονιά μας μίλαγε για κείνη, έπρεπε να χρησιμοποιήσει απαραίτητα εκτός από το όνομα και άλλες λέξεις και την προσφώνηση «κυρία», ωσάν να επρόκειτο για κάποιο απερίσπαστο τίτλο:
«η κυρία Μπεμπέκα η Ράφτρα» ή
«η μοδίστρα μου η κυρία Μπεμπέκα».
Κάτι που δεν συνέβαινε με τις άλλες γυναίκες, πολύ περισσότερο με αυτές που απασχολούσε στο μοδιστράδικό της. Όλες αυτές ήταν απλά:
«οι κοπέλες της ράφτρας».
-Θα στείλω μία κοπέλα να περάσει στο γύρο του φουστανιού τις καρφίτσες για νάρθεις αύριο το απόγευμα για την τελική πρόβα.
-Μάλιστα κυρία Μπεμπέκα μου, μόνο νάναι πριν το μεσημέρι γιατί έχω τους κουμπάρους τραπέζι αύριο.
-Νάρθεις Παρασκευή για το τελείωμα και το Σαββάτο όπως σου έχω υποσχεθεί στέλνω μια κοπέλα να στο παραδώσει.
Τέσσερις και πέντε κοπέλες κάθε φορά στο μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού, που η κυρία Μπεμπέκα χρησιμοποιούσε για εργαστήριο της. Ξεκίναγαν πάντα μαθητευόμενες και συνήθως από μικρή ηλικία. Άλλες μαθαίνανε κι άνοιγαν δική τους δουλεία παίρνοντας μία ραπτομηχανή στο σπίτι, άλλες πάλι που δεν αισθάνονταν ικανές για μοδίστρες ή δεν είχαν τα λεφτά για να αγοράσουν μια «Σίγγερ » ποδοκίνητή ή έστω χειροκίνητη, για να στήσουν αρχικά το μικρό δικό τους χώρο, έμεναν στης κυρίας Μπεμπέκας «κοπέλες στη ράφτρα».
Κι αυτές μεν που έκαναν δική τους «ραφτική», πάντα έδειχναν την αναγνώρισή τους στο πρόσωπό της, κάθε που χρειαζόταν να πουν που έμαθαν την τέχνη:
«Δασκάλα μου είχα την κυρά Μπεμπέκα, την καλύτερη που υπήρχε στην τέχνη», ενώ αυτές που παρέμεναν στο εργαστήριό της αγανακτισμένες αναφέρονταν σ’ αυτήν «Δεν μας τα μαθαίνει όλα η κυρά Μπεμπέκα, για να μην της πάρουμε την τέχνη».
Έτσι η Μπεμπέκα δεν ήταν απλά μοδίστρα αλλά είχε μετατραπεί και σε δασκάλα κι ακόμη σε πρωταγωνίστρια, σε έναν χώρο, που διάφοροι ρόλοι καθημερινά εκτυλίσσονταν με σενάριο σχεδόν το ίδιο και με κείμενα π’ ακούγονται ακόμη στ’ αυτιά μου και θυμίζουν σκηνές του λαϊκού αυτού θεάτρου:
«Να το κοντύνουμε ένα δάκτυλο να δείξει;»
«Να πιάσουμε δυο πόντους εδώ στη μέση θα πάρει άλλη χάρη!»
«Περίμενε δυο λεπτά να τελειώσω το στρίφωμα!»
Παρά την άνεση που είχαν στο να χειρίζονται σωστά το χώρο, τις επιτηδευμένες κινήσεις και την ταχύτητα στις ατάκες που απαιτούσαν οι ρόλοι της καθεμίας, φαίνεται ότι ποτέ δεν μπόρεσαν να ανεβάσουν κανονική παράσταση, αφού πάντοτε παρακολουθούσα μια πρόβα. Έτσι πάντα άκουγα την ίδια απάντηση όταν ο προορισμός ήταν το εργαστήριο της κυρίας Μπεμπέκας και ρωτούσα:
-Που θα πάμε;
-Θα πάμε στης κυρίας Μπεμπέκας για πρόβα.
Για πρόβα σε έναν χώρο ανοικτό, όσο και ζεστό σε μένα, ίσως τον μοναδικό θεατή της πρόβας αυτής. Μιας πρόβας με πεντ -έξι γυναίκες «επί σκηνής», με την πρωταγωνίστρια -την κυρία Μπεμπέκα- ντυμένη πάντα με την ίδια ενδυμασία, με μία μετροκορδέλα περασμένη στους ώμους να κρέμεται μέχρι το γόνατά, ενώ στ’ αριστερό της μπράτσο ήταν πάντα σφιγμένο με μία μανσέτα ένα βελούδινο μαξιλαράκι από το οποίο έβγαζε διαρκώς καρφίτσες και μ’ αυτές προσάρμοζε πότε το πατρόν και πότε το ύφασμα, Κι άλλοτε προσάρμοζε το ύφασμα στο πατρόν. Πάντα όμως τη θυμάμαι να δίνει, παράλληλα με ότι έκανε, εντολές στις υπόλοιπες γυναίκες που την πλαισίωναν:
-Κράτα εκεί τραβηγμένη την άκρη του υφάσματος.
-Πέρνα δυο- τρεις καρφίτσες στο κάτω στρίφωμα .
-Τελείωνε με το σιδέρωμα σε χρειάζομαι εδώ να μου κρατάς για να μετρήσω την πλάτη.
-Λύγισε τον αγκώνα σου να υπολογίσω τα μανίκια.
Όλα αυτά έδιναν μια ξεχωριστή αίσθηση στο χώρο και αναδείκνυαν την κυρία Μπεμπέκα στην τέχνη της να δείχνει ότι έχει πλησιάσει – αν δεν το ξεπέρασε κι όλας- το «τέλειο»!
Κατά ανεξήγητο σε μένα λόγο το εργαστήριο της κας Μπεμπέκας το λέγανε ατελιέ .
Είναι ένα μικρό διήγημα ( βραβευμένο σε λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος) που περιλαμβάνεται στη Συλλογή Διηγημάτων μου με τίτλο: ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ, η οποία αποτελείται από 5 διηγήματα που αναφέρονται σε επαγγέλματα που έχουν χαθεί περίπου επίκαιρα, όταν έσβησε και ο παλιός καλός Ελληνικός κινηματογράφος!!!.. Ανήκει στη σειρά METROαναγνώσματα των Εκδόσεων ΑλΔε
Αντώνης Δεσύλλας
Ο Αντώνης Δεσύλλας γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανε-πιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως στέλεχος των Υ-πηρεσιών Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας. Από το 1997 που πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας με το Αφήγημά του ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΣΠΙΑΝΑΔΑ, έχουν εκδοθεί ακόμη δεκαπέντε βιβλία του, μυθιστορήμα-τα, συλλογές διηγημάτων, νουβέλες, αφηγήματα, πραγματείες. Είναι ιδρυτής και συντονιστής της Λέσχης Ανάγνω-σης Κέρκυρας, που λειτουργεί από το 2007. Μερικά από τα βιβλία του συνθέτουν μια «λογοτε-χνική τοιχογραφία της Κέρκυρας» με αναφορές σε βάθος χρόνων: – Νικηφόρος Μαρνιέρη, Χρονικογράφος του Αυτοκράτορα (1437). – Εκτός των Τειχών (1530-1537) – Ο Απογραφέας (1645-1730) – Το βιος του Μάρκου Λαοπόδη (1922-1951) – Μικροί Άγιοι (1924-1943) – Βόλτα στη Σπιανάδα (1955-1965) – Ρίξε κάτι επάνω σου (1955-1993) – Σαν παλιό σινεμά(1963-1965) – Μελωδία Κρυστάλλων (1975) – Κερκυραϊκή Πασχαλιά (1955-1990) – Τα στέφανα της Αγγελίνας (1956-1965) με αναδρομές Επίσης έχουν εκδοθεί τα βιβλία του: – Αντιβάντου- Μυθιστόρημα – Το κίτρινο λουλούδι- διηγήματα. και – Είμαι ερωτευμένος μαζί σου.