Το μονοπάτι
Κείνο το πέτρινο σπίτι μοιάζει πως
μικρή μου κόκκινη ανεμώνη
π’ ανθείς στο ξεροβόρι στο ζέμα του φιλιού
και τρέμεις σαν γύρω του να παίζεις
χορεύοντας ολόχρυση
σπαθάτη ως
κόρη πανάρχαιου φεγγαριού
Μαράθηκαν στα χιόνια του Απρίλη
τα κόκκινα φτεράκια σου θαρρώ
σαν σβήνεται απάνεμα σιμά σου η νιότη
σαν φεύγει η ζωή στο δειλινό
πριν φύγουν οι άνθρωποι μονάχοι
σαν βγουν στο δρόμο τον στερνό
μικρή μου ανεμώνη πως ρίζωσες μονάχη
πως άνθισες σε δίσεκτο καιρό
Μη κλαις μικρή μου ανεμώνη
που ήρθε ξανά καλοκαιριά
για μιας νυκτιάς ζωή ψήγμα ονείρου
στο κύμα πάνω έγειρες τάχα να κοιμηθείς στης κρύας νύκτας την αγκάλη στης θάλασσας την απονιά
χάθηκες μόνη δίχως της μάνας τα ζεστά φιλιά
μα κει σκιές που δεν τις είδαμε ακόμη
πέτρα ζεστή καίει η άμμος
ερειπωμένο σπίτι άδειο τρυπά τ’ αρμυρό νερό
τα φύλλα σου κυλάνε στο κύμα πάνω
πως πάλεψες μονάχη τ’ όνειρο ζωής να ζήσεις
σαν έτρεξε με καλπασμό μεγάλο
σε πρόλαβε ο θάνατος στου πέλαου την ράχη
κι εσύ
χωρίς ελπίδα ούτε ένα δάκρυ να πιαστείς αγάπης σένα απάγκιο δεν βρήκες άκρη δεν είχες πια θεό
στης αφεγγιάς την δίνη μόνη πως να ανθίσεις
έρμη σε τούτο τον καιρό
και σαν θα γείρεις απαλά σε λίγο
πριν φύγεις για το δρόμο τον στενό
σα μην πονάς πια άλλο για τ’ άδικο και το κακό του κόσμου
στου πέλαγου τα χρώματα θα τρέξεις
ξανθή νυφούλα του Απρίλη
να τραγουδάς στου σύννεφου την άκρη
εκεί που ταξιδεύουν όλα τ’ ανέμου τα πουλιά που φεύγουν
σαν άνθρωποι που έφυγαν μονάχοι με το παράπονο αυτό
κι όταν θα κλείνεις μες τα απαλά τα πέταλα σου την ομορφιά
που έχασε ο κόσμος που χάθηκε σαν
μοίρασες ακόμη της νιότης σου τα χρόνια
τα λίγα τα γλυκά τα σπάνια που άρπαξαν
τα βρώμικα τα άδικα τα χέρια και τώρα ταξιδεύεις λάθρα
χωρίς να νιώσεις τη γλύκα της ζωής ακόμα
θα σε θυμάμαι σαν έτρεμες ασάλευτη στο κύμα
πάνω στα μάτια μου και στης καρδιάς μου αλάβαστρα κορμιά στο χώμα
μα θα βαστώ και θα θυμάμαι τούτο το κρίμα όσο θα ζω για πάντα ακόμα
ποιος θα θρηνεί για σένα τώρα
Μικρή μου κόκκινη ανεμώνη
Χορεύοντας ολόχρυση σπαθάτη
Πως διάλεξες το μονοπάτι
Και παίζεις παν στου σύννεφου την άκρη
Ως κόρη πανάρχαιου φεγγαριού μονάχη
Στου γαλανού ουρανού το δώμα
Και έμεινε έρημο το πέτρινο το σπίτι
Και αλήθεια πίσω από την κουρτίνα
Σκιές που δεν τις είδαμε ακόμα
Μα οι ψίθυροι λεν πως
(μα όμορφα θα χαίρονται που θα σαι μακριά του άδικου κόσμου το πρωί σαν να κοιμάσαι )
Μα κείνο το πέτρινο το σπίτι μοιάζει να ναι άδειο μοναχό
και πια έχει για στέγη το ολόλευκο συννεφάκι που κρύβει από καιρό
τον γαλανό τον καταγάλανο ουρανό
και η κουρτίνα το φως πως κρύβει μα δεν υπάρχει αλήθεια άλλη για να δω
μόνο η μαραμένη ανεμώνη τα όμορφα τ’ όνειρα και οι χαρούμενες φωνές στο μονοπάτι πέρα φύγαν τώρα γιατί είναι καιρός
το μονοπάτι να ‘ρθεις ή να φύγεις δε θα ‘βρεις
στέκει σαν πέπλο γκρίζο και κλειστό μπρος στο πέτρινο το σπίτι που άλλοτε άκουγες όνειρα να λένε και γέλια ανθρώπων χαρωπών
Τάκης Πάνος
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.