Το παιδί και η Δασκάλα
Κάθε πρωί, γυρνώντας το κλειδί στην εξώπορτα του σχολείου, με γεμίζουν πλήθος συναισθήματα, κάποιες φορές αντιφατικά. Ξεκινώ με την αγάπη για το λειτούργημά μου, τη χαρά που εισπράττω από τις ζεστές καλημέρες των παιδιών μου, τη διάθεση να δουλέψω στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων μου.
Βάζω μουσική, συχνά κρεμάω στο γραφείο ζωγραφιές των μαθητών που μου χαρίζουν και πιάνομαι από την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια για να τους ενισχύσω και να τους επιβραβεύσω: το παιδί που έφερε το πορτοφόλι που βρήκε στο προαύλιο, τα παιδιά που τσακώθηκαν και μετά τη συζήτησή μας αγκαλιάστηκαν ζητώντας συγνώμη το ένα από το άλλο, ο μαθητής που θα μοιραστεί το φαγητό του με το παιδί που ξέχασε να το πάρει από το σπίτι, τα παιδιά που βοηθάνε τον συμμαθητή τους με κινητικά προβλήματα να μπει στην τάξη… Λίγα από τα πολλά καθημερινά παραδείγματα που δείχνουν πόση αγάπη κρύβουν μέσα τους και συναισθήματα που οφείλουμε, σχολείο και σπίτι, να τα βοηθήσουμε να ανθίσουν.
Τα παιδιά μάς ακούνε, μας μιμούνται, μας αντιγράφουν. Έχουν πρόσβαση σε κάθε πληροφορία από την τηλεόραση και το διαδίκτυο, σε κάθε αφιλτράριστη είδηση που, αν εμάς μας σοκάρει, μας θυμώνει, μας ενοχλεί, στη δική τους ψυχή πώς άραγε λειτουργεί;
Αλίμονο αν κάποιος πιστεύει ότι με την αυστηρότητα και την απαγόρευση, θωρακίζεται ένα παιδί από όλα αυτά. Γιατί το παιδί διψάει να μάθει, να δοκιμάσει, να καλύψει την περιέργειά του και θα βρει τρόπο. Σημασία έχει να είμαστε αυθεντικοί, ειλικρινείς, να μιλάμε αλλά κυρίως να μάθουμε να ακούμε. Και όταν βρίσκουμε τείχος σιωπής, ν’ αφουγκραζόμαστε.
Οι περισσότεροι από εμάς, είχαμε μια “ταραχώδη” παιδική ηλικία. Τη ζήσαμε, όπως έπρεπε: με ανοιγμένα κεφάλια, με ματωμένα γόνατα, με ποδήλατα και μπάλα, με κρυφτό, κυνηγητό και “πόλεμο”. Τη ζήσαμε. Με βάμμα στις γραντζουνιές και γρήγορα επιστροφή στο παιχνίδι. Κρατήσαμε, όμως, κάποια από αυτά που μας μεταλαμπάδευσαν οι δικοί μας. Για ισότητα, για δικαιοσύνη, για προσφορά, για καλοσύνη, για ταπεινότητα.
Και προσαρμόσαμε την επαναστατική ζωή και το “ινδιάνικο” αίμα μας σε αυτά τα ιδανικά. Και, ναι, πιστέψαμε ότι θ’ αλλάξουμε τον κόσμο. Και, ναι, δεν ζούσαμε σε μια κοινωνία αγγελικά πλασμένη ούτε αθώα ούτε νοσταλγική. Αντίθετα ήταν πιο ζόρικη και τίποτα δεν θεωρούσες δεδομένο. Τίποτα δεν σου χαριζόταν.
Σήμερα, όταν έχω απέναντί μου ένα πιτσιρίκι, πρωτάκι ή εκτάκι, νιώθω πολλαπλάσια την ευθύνη και το καθήκον μου. Αν αυτό νιώθει και κάθε γονιός, δίνοντας χρόνο ΣΤΟ παιδί του, δίνοντας χρόνο ΜΕ το παιδί του, μαθαίνοντάς το να μιλάει, να εμπιστεύεται χωρίς φόβο και ενοχές, θα μπορούμε να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, ότι κάνουμε μια μικρή αρχή για έναν καλύτερο κόσμο.
Ελένη Μαυρογονάτου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.