Αγαπημένοι φίλοι του «Λόγια… Άνεμοι της ψυχής»
Όταν ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, πριν από μερικά χρόνια, δεν φανταζόμουν πως μια απλή σκέψη για μια προσωπική σελίδα θα εξελισσόταν σε ένα μεγάλο, ζωντανό βιβλίο, γεμάτο φωνές, σκέψεις, ποίηση, συναίσθημα. Ένα βιβλίο που ταξίδεψε μακριά, συνάντησε ψυχές, άγγιξε καρδιές.
Από την αρχή, στόχος μου δεν ήταν η προβολή αλλά το μοίρασμα. Να υπάρχει ένας χώρος όπου όλοι, γνωστοί, φίλοι, ακόμα και άγνωστοι μεταξύ μας θα μπορούσαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε ό,τι μας συγκινεί, μας πονά, μας γιατρεύει. Και για ένα διάστημα, αυτό πέτυχε. Και σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Όμως, όπως όλα τα πράγματα, έτσι και αυτό το μονοπάτι φτάνει στο τέλος του. Οι λόγοι είναι πολλοί: νέες κυβερνητικές ρυθμίσεις που φέρνουν έλεγχο και περιορισμούς σε ό,τι δημοσιεύεται κάτι που ποτέ δεν θέλησα να γίνει σε αυτή τη σελίδα, μαζί με προσωπικές απογοητεύσεις γιατί, ναι, ο ενθουσιασμός του μοιράσματος χρειάζεται και την ανταπόδοση για να μείνει ζωντανός. Όταν αυτή δεν έρχεται, όταν η γενναιοδωρία μετατρέπεται σε απαίτηση, γιατί ναι υπήρχαν και αυτά, ο χώρος αρχίζει να βαραίνει. Ο χρόνος μου αλλά και τα χρήματα που διέθετα σε αυτή τη σελίδα ήταν δική μου επιλογή και μόνο, όχι υποχρέωση απέναντι σε κανέναν.
Δεν είμαι θυμωμένη. Είμαι πικραμένη, γιατί το μοίρασμα παρέμεινε μόνο στις προσωπικές αναρτήσεις και δεν επεκτάθηκε το μοίρασμα. Πολλοί κοινοποιούσαν μόνο τα δικά τους γραπτά χωρίς να δημοσιεύουν και κάποιον άλλο ποιητή ή συγγραφέα. Ακόμα και οι αναγνώστες δεν μοιράζονταν κάποιο γραπτό που τους άρεσε και έστελναν mail στην σελίδα ή στον ίδιο που το είχε γράψει χωρίς να το κοινοποιούν. Λογικό τα έχουμε ξαναπεί οι αναγνώστες είναι πάντα λιγότεροι από τους γραφιάδες που δυστυχώς οι περισσότεροι δεν διαβάζουν παρά μόνο τα δικά τους…τι λυπηρό.
Θα πω όμως πως είμαι κυρίως ευγνώμων. Για όσους στάθηκαν συνοδοιπόροι. Για όσους έστειλαν λόγια. Για όσους διάβασαν. Για όσους ένιωσαν. Για όσους έκαναν αυτό το περιοδικό μεγάλο και έφτασε σε άλλες χώρες και πολλές ψυχές.
Η σελίδα θα παραμείνει ανοιχτή όσο το επιτρέπουν οι τεχνικές συνθήκες. Δεν θα ανανεωθεί ξανά. Δεν θα δημοσιεύονται νέα κείμενα. Είναι το κλείσιμο ενός κύκλου, θα παραμείνει ανοιχτή για όσο χρονικό διάστημα είναι πληρωμένη, μετά θα χαθεί σαν τα λόγια που πήρε ο άνεμος.
Μακάρι, κάποτε, να ξανασυναντηθούμε. Ίσως αλλού. Ίσως αλλιώς. Με την ίδια ανάγκη για λέξεις, με τον ίδιο άνεμο της ψυχής.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για αυτό το υπέροχο ταξίδι.
Υ. Γ. Αν υπάρχουν κείμενα σας που δεν έχετε κρατήσει στο αρχείο σας είναι η ώρα να το κάνετε.
Με τιμή
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.