Φαντάσου
Φαντάσου
ο ήλιος να στέκει έξω από το παράθυρο
στεγνός και άχρωμος
Παγιδευμένες ηλιαχτίδες
στα γκρίζα σύννεφα της αποξένωσης
να παγώνουν
Να υψώνεις το βλέμμα
στην ικεσία μιας ελπίδας
κι αυτή να τσακίζεται
στη μοναξιά της καρδιάς
Τα λουλούδια ν’ αρνούνται την άνοιξη
και να σαπίζουν τις ρίζες τους
πεθαίνοντας στη γλάστρα
Η γη ν’ ανοίγει τα σωθικά της
για να σπείρει ο θάνατος
άγονους καρπούς
Φαντάσου
τ΄αστέρια να κατακρημνίζονται
στις μαύρες τρύπες τοξικών νεφελωμάτων
τα όνειρα να αυτοκτονούν ομαδικά
στην αγχόνη της απογοήτευσης
Φαντάσου
τον έρωτα άγνωστη λέξη
στα σκονισμένα λεξικά ενός χαμένου κόσμου
τη γλύκα του φιλιού
απαγορευμένη συνήθεια
στα πικρά χείλη της πραγματικότητας
την αγκαλιά, κόρη ορφανή
να θρηνεί
πάνω απ΄το κουφάρι της αγάπης
Φαντάσου
εκείνη την ασήμαντη στιγμή
που θα αλλάξει τον κόσμο σου
Φαντάσου…
2-4-20
Σοφία Κοντογεώργου
Είμαι η Σ….Κ….
Η ποίηση υπήρξε το καταφύγιό μου . Ώσπου ξεμάκρυνα και χάθηκα .
Για χρόνια περιπλανήθηκα στους δρόμους .
Με βρήκε με περιμάζεψε και μου πρόσφερε στέγη . Ξαναβρήκα το καταφύγιό μου .