Μέθυσα
βγήκα στο κρύο, έγραψα σε ένα χαρτάκι όλα τα ρομαντικά λόγια που είχα κρατημένα με λέξεις όπως μωρό μου αγάπη μου και τέτοια, εξέπεσα στα φουτουριστικά μανιφέστα και και ανέλυσα στο μυαλό μου τη σύνδεση του πουαντιγισμού και των πίξελς. Μέχρι να φτάσω σπίτι είχα δεχτεί και είχα απορρίψει ένα κάρο ακαδημαϊκές μπούρδες Άνοιξα τη πόρτα μπήκα μέσα και κατάλαβα πως δε φοράω παπούτσια.
Α ώστε έτσι, αύριο θα πάω να πάρω παπούτσια, μπας και σταματήσω να σκέφτομαι όλες αυτές τις μαλακίες. Α ώστε έτσι, φταίει η πατούσα μου που δε πατούσα στα λογικά μου.
Τα ξυπόλυτα κορίτσια έχουν περισσότερο ελεγκάνς από τα ντεκαντάνς κορίτσια που κοιτάζεις, τα κορίτσια που πατάνε στα πόδια τους έχουν αόρατο τατουάζ στο μέτωπο που γράφει φαταλισμός και δε χρειάζονται ούτε πουά φουστίτσες ούτε διαδικτυακά χαμογελάκια με καμμένα πιξελς για να σε κάνουν να χαμογελάσεις .
Στον φουτουρισμό, όσο πιο εργοστασιακό το παπούτσι, τόσο πιο έντονη η ανθρώπινη ευαισθησία. Στην ανθρώπινη ευαισθησία, όσο πιο ξυπόλυτος ο άνθρωπος, τόσο πιο μόνος περπατάει. Στο περπάτημα, όσο περισσότερο το αλκοόλ, τόσο χειρότερο το περπάτημα. Στην επανάληψη, όσο περισσότερο επαναλαμβάνεσαι, τόσο πιο πολύ επαναλαμβάνεται η επανάληψη.
Διάολε, δε φταίνε τα παπούτσια μου, φταίει το μυαλό μου. Στα παπούτσια μου όσο πιο ανύπαρκτη η σόλα, τόσο πιο πολύ πέφτω μέσα σ’ όλα. Στο μυαλό μου, όσο περισσότερο εσένα, τόσο περισσότερο εγώ.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.