Τον πότιζα με γάλα
Ξύπνησα ένα πρωί
και είχε πνίξει το δωμάτιο
Ξεκίναγε από την γωνία του
ανέβαινε ήρεμα
στον ουρανό των ονείρων μου
Του ψιθύριζα τα μυστικά μου
κάθε βράδυ
Δεν με μαρτύρησε ποτέ
Έπινε εκείνος το γάλα της
εγκατάλειψης και
ψήλωνε – ψήλωνε
κάθε μέρα και πιο πολύ
Είχα έναν ουρανό πράσινο πια…
Μα δεν μπορεί κάπου
θα σταματήσει να πηγαίνει
όλο και πιο συχνά στα αστέρια
Στάσου στου αιώνα
την παράγκα μαζί μου του φώναξα
Μοιράσου μαζί μου το γάλα
αποκρίθηκε
Μα αυτό κάνω
Όχι δεν το μοιράζεσαι το δίνεις όλο
Ναι είχε δίκιο και εγώ δικαιολογία
πως δεν άντεχα τη γεύση της προδοσίας
στον ουρανίσκο μου…
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.