ΨΥΧΉ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ
Στους παγωμένους
πόνους
και στους καυτούς
φόβους,
πασπάλισε ανάσα.
Δεν υπάρχει χρόνος.
Δεν υπάρχει ορισμός.
Υπάρχει κάτι.
Υπάρχει το κάτι.
Ο αέρας.
Ο ουρανός.
Η μεγαλύτερη θάλασσα
κι εσύ
υπάρχεις.
Ξεγύμνωσε εαυτό
στη μέση της πλατείας.
Βραχυκύκλωσε
την απάθεια
και πάτα πάνω
σε τρεις λέξεις.
Έρημη,
Άπορη,
Άβροχη.
Πάτα την αυθαιρεσία.
Την αποκτήνωση μας
πάτα.
Μας βλέπουμε
απ’ έξω.
Το γνωρίζεις.
Βλέπουμε
το διάφανο κέλυφος μας.
Η ρόδα,
κι αυτή
ασταμάτητη.
Μιά υποκρίτρια γκόμενα
με βραχνή φωνή.
Στα σκοτάδια
αμπαλάζ φωσφορούχα
σε πλησιάζουν.
Πάτα την.
Μη με κοιτάς.
Μη συμμερίζεσαι απόψεις.
Το μύθο αγάπα,
μια στάλα παραπάνω.
Χτίσε εαυτό.
Το βίο σου
ευρύχωρο στήσε τον.
Μπορείς γυμνή
στο ελάχιστο κάτι.
Με ένα βελόνι στο χέρι
να μαντάρεις ψυχή.
Και ψυχή να δίνεις,
σε ότι ακουμπάς.
Αναστασία Πελεκάνου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.