Το μέσα μου είναι σεισμογενής περιοχή.
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό μου.Τα χέρια μου είναι τρύπια,οι στιγμές γλιστράνε,δεν μπορώ να τις κρατήσω.Μ’εκδικείται ο χρόνος όταν λείπεις.Θα ήθελα να πεις κάτι,να κάνεις κάτι να με φέρεις πίσω…αλλά δε βαριέσαι…ποτέ δε μιλήσαμε αληθινά…
-Καλημέρα!
-Μη μου μιλάς,δεν προλαβαίνω να απαντήσω.
Πονάει το κεφάλι μου,βουίζει ο κόσμος γύρω μου. Όχι· βουίζει το κεφάλι μου και ο κόσμος γύρω μου πονάει.Κλείνω τ’αυτιά μου.Γιατί ουρλιάζουν όλοι; Είναι ώρα κοινής ησυχίας.
-Καλημέρα·
-Μη μου μιλάς ,δεν προλαβαίνω να σε ακούσω.
Φτηνά τσιγάρα,ξενύχτια,ποτά χωρίς πάγο.Κάτι λείπει. Έχει ζέστη αλλά κρύωσα. Ελα κοντά· όχι τόσο, μου τσαλακώνεις τα ρούχα.
Τι ώρα είναι; Προλαβαίνω να νιώσω; Μου μάκρυναν τις αλυσίδες σήμερα. Θα βγω, για να μου φαίνεται ωραίο το σπίτι όταν γυρίσω.Πρόλαβα; Τέλος πάντων,γιατί να βγω,αφού πάλι σπίτι θα γυρίσω.
Τελευταία καταλήγω στο τέλος πάντων. Δεν ξέρω τι είμαι. Κρυφοκοιτάζω μερικές φορές τις πράξεις μου.Ψαχουλεύω για ήλιο και αγκαλιές. Κάθομαι οκλαδόν στο μπαλκόνι και ο αέρας με φυσά και σηκώνει το φόρεμά μου. Σκέφτομαι να γελάσω. Τι ώρα είναι;
Αυτό που ακούγεται τι είναι,ραδιόφωνο; Ωραίο τραγούδι παίζει, μου αρέσει, θέλω να δυναμώσει. Μα αυτή την ώρα δεν μπορεί να μου αρέσει,είναι ώρα κοινής ησυχίας.
-Καλημέρα.
-Μη μου μιλάς δεν θυμάμαι τι να απαντήσω.
Ελα μπες μέσα. Κάθισε στο κρεβάτι. Ελα να κάνουμε σεξ. Όχι, μη με κοιτάς στα μάτια την ώρα της καύλας.
Γράφε. Κλαίγε. Φτύνε.
Φοράω κόκκινο κραγιόν και τακούνια στο σπίτι.Χτυπάνε δυνατά στα πλακάκια.Φτιάχνω μουσική με τον ήχο -κλακ,κλακ- ,τραγουδάω,αλλά από μέσα μου.Μήπως να σταματήσω; Είναι ώρα κοινής ησυχίας.
Εθισμένη στην ένταση και τη ζωτικότητα.”Τσιγάρα lights και βαριά συγχρόνως.Κλαίω και γελάω συγχρόνως.”*
Ας βγούμε ,να περιμένουμε πότε θα γυρίσουμε σπίτι.
Ο θεός έφτιαξε τη γη για να ζει μόνος του.
Με σχηματίζω.Με αγγίζω.Με σπάω.Τα κομμάτια μου δεν είναι εγώ.
Γράφω για να χρωματίσω τη ζωή.
Γράφω γιατί σώζομαι από τη γραφή μου.
Γράφω γιατί δεν ακούει κανείς.
Γράφω γι’αυτούς που θέλουν
ν’ανθίζουν.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.