Ατέρμονη κραυγή
Ζητώ ακρόαση ουρανού
σβήσαν τ’ άστρα,
λιώσαν οι περσίδες
χάθηκαν οι αστερισμοί
εισβολή παράλληλου
σύμπαντος
τρομακτικές οι αστρικές
του ερέβους καταιγίδες
Ζητώ ακρόαση εδώ στο
κέντρο του ναού
στέκομαι ορθή
κραυγή ατέρμονη στα
βάθη της σιωπής
πλάσματα επικαλούμαι
ενός θεού
Δίχως πρόσωπο πια
πυκνό το σκοτάδι
φράζουν της ματιάς
οι αρτηρίες
σιγούν όλες οι μαρτυρίες
Για πρόσωπο τη νέα
σελήνη προσαρτώ
λυπημένη λάμψη
τα μάτια μου φωτίζουν
μέσα της καθαρά
μπορώ να διακρίνω
και τα μάτια μου
δακρύζουν
γιατί τις μαύρες νύχτες
την σελήνη την τρελή
σ’ ενός αθέατου
κόσμου το κελί κάποιοι ανέραστοι
την φυλακίζουν
Μιχαήλ Ευαγγελινός
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.