BRAINSTORM ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 3
Ας το ξαναπώ ο Αύγουστος είναι η Κυριακή του καλοκαιριού και εγώ ποτέ δεν γούσταρα τις Κυριακές.
Κάθε χρόνο και ένα brainstorm εδώ είναι το 1 και εδώ το 2
Φέτος … Φέτος δεν έχει μπαλκόνι, όχι δεν άλλαξα σπίτι απλά οι συνθήκες άλλαξαν
Δεν μπορούμε πια να κάτσουμε έξω. Στάχτες, μικροσωματίδια και καύσωνες ο ένας πίσω από τον άλλο . Άνυδρα τα εξοχικά. Άναστρος ο ουρανός μας. Μόνο παράθυρο εκείνο της φωτεινής οθόνης. Ο πόλεμος του ανθρώπου ενάντια στη φύση καλά κρατεί. Καμένες τεράστιες εκτάσεις, πόσα στρέμματα να δεις είπαν ; 500.000 ; Πόσα σπίτια ; Πόσα μελίσσια; Πόσα ζώα ; Πόσοι άνθρωποι ; Νούμερα πολλά και ατελείωτα . Μοναδικός υπεύθυνος ο άνθρωπος. Σηκώνουν όλοι το δάκτυλο να δείξουν τον υπεύθυνο μόνο που τα άλλα τέσσερα ως γνωστόν δείχνουν τον εαυτό τους. Τις πταίει;
Παγωμένες ματιές στο φωτεινό παράθυρο – οθόνη.
Να πάρω τους φίλους τηλέφωνο. Είναι καλά ; Κινδυνεύουν από το κακό ;
Ποιο κακό αναρωτιέσαι. Ποιο κακό από όλα ;
Από τη φωτιά ; Από την επιδημία; Από το χέρι του “συντρόφου”; Μα ναι φέτος είναι αυτή η επιδημία που πονάει πιότερο. Γυναικοκτονία! Σε οκτώ μήνες (βλέπεις είμαστε στον 8ο μήνα) οκτώ γυναίκες θανατώθηκαν από το χέρι που τις αγκάλιαζε. Από συντρόφους που εμπιστεύονταν. Μα ναι αφού φέτος τα πράγματα άλλαξαν, ακούω δεξιά και αριστερά και η μόνη μου ελπίδα κάτι παιδιά στο παραδίπλα μπαλκόνι, που αψηφώντας τις προειδοποιήσεις για τον άτιμο ιό ή τα επικίνδυνα μικροσωματίδια των πυρκαγιών μαζεύτηκαν απόψε στο μικρό μπαλκόνι και μετά από έναν μικρό απολογισμό, το ρίχνουν στις μπύρες και στη μουσική. Θα μου πεις τι να λένε αυτά τα παιδιά ; Παιδιά είναι μόνο. Ναι παιδιά που όμως είναι πιο ώριμα από πρωθυπουργούς! Τα αγόρια φοράνε σκουλαρίκια και έχουν μακριά μαλλιά, τα κορίτσια είναι με σορτσάκια και έχουν τατουάζ.
Λαθρακουστής εγώ, ο ένας λέει πως ο φίλος τους είναι καλά, κατάφερε με τον πατέρα και τον αδελφό του να σώσουν το χωριό από τις φωτιές. Μια κοπέλα απορεί πως φύγαν και άφησαν τα σκυλιά τους πίσω και μια άλλη της απαντάει πως δεν φύγαν τώρα οι περισσότεροι με την φωτιά, είχαν φύγει νωρίτερα για διακοπές αφήνοντας κάποιον γνωστό να ταΐζει το σκυλί τους. Άλλωστε τα περισσότερα ξενοδοχεία δεν δέχονται κατοικίδια. Ένας από τα αγόρια λέει πως σκέφτεται να υιοθετήσει ένα από τα σκυλάκια που έσωσε αν δεν έχει ή δεν το θέλει ο ιδιοκτήτης του και κάποιος του απαντάει να το σκεφτεί καλά, γιατί δεν έχει αυτοκίνητο, πώς θα μεταφέρει το ζωντανό;
Κοιτάω στα πόδια μου το νέο μέλος της οικογένειας μου, το μωρό γατάκι που πριν τρεις μήνες βρήκε κάνοντας ποδήλατο η ανιψιά μου και ήταν τυχερό! Εγώ πάλι πολύ το σκέφτομαι αν θα μπορέσω να πάω διακοπές φέτος, το μικρό θέλει ακόμα φροντίδα. Σταμάτησαν εδώ και μέρες τα πουλιά να κελαηδάν και τα τζιτζίκια να ζαλίζουν τον κόσμο. Σιώπησαν τα πάντα. Ακόμα και ο αέρας, δεν είχε φυλλωσιές στο διάβα του να ψιθυρίζει μυστικά. Οι αδειούχοι φεύγουν με το κεφάλι κατεβασμένο, θλίψη στα μάτια και ένα μάτσο χαρτιά στο ένα χέρι ενώ στο άλλο κρατούν τον φόβο. Ένας ακόμα Αύγουστος άσχημος. Στόχος η επιβίωση μέχρι να φύγει! Όμως φεύγοντας αυτός και οι τουρίστες από τα χωριά που πλήγηκαν από τις φωτιές, θα φύγουν και εκείνοι από τα μέρη που μεγάλωσαν και ονειρεύτηκαν τη ζωή τους εκεί ή την ζωή που έζησαν αποκτώντας παιδιά και εγγόνια και τώρα με μια πλαστική σακούλα στα χέρια αναρωτιούνται αν έχουν το κουράγιο να ζήσουν αλλού. Η κυρία Παρασκευή με δυό κότες στη μασχάλη τη μέρα της φωτιάς έτρεχε να σωθεί. Σώθηκε και εκείνη και οι δύο κότες της. Την επόμενη μέρα έκανε το τραπέζι μπροστά στα αποκαΐδια του σπιτιού της με ντομάτα, ελιές και ζυμωτό ψωμί στον δημοσιογράφο που είχε κάνει το πλάνο της όταν έτρεχε να σωθεί. Κλάψαμε όλοι μαζί με την δημοσιογράφο την ώρα που την ευχαρίστησε ο ηλικιωμένος κύριος όταν του είπε να τον πάρουν μαζί με το συνεργείο αφού δεν είχε που να πάει, ενώ βρίσαμε όλοι μαζί εκείνους τους άλλους δημοσιογράφους που ήταν σαν σε οίστρο αναμεταδίδοντας σε ζωντανή σύνδεση το ολοκαύτωμα των χωριών.
Αποκαΐδια τα όνειρα, αποκαΐδια η ζωή, ποιος αντέχει ; Ποιος να αντέξει τον Αύγουστο;
Εκεί που τα μάτια δακρύζουν, εκεί που οι ελπίδες σβήνουν, εκεί που δεν αντέχεις πια να βλέπεις και να ακούς παραφωνίες και φανταστικά σενάρια μια παιδική φωνή ακούγεται από τον δρόμο:
“Μαμά ποιό παγωτό είναι αυτό που τρώω για φέτος ;”
Κάπως έτσι καταλαβαίνεις πως πρέπει να χαλαρώσεις ένας Αύγουστος ακόμη είναι, θα περάσει, θα σφίξεις λίγο παραπάνω τα δόντια, θα σκουπίσεις ξανά τα δάκρυα και τις στάχτες από την Εύβοια, την Πελοπόννησο, την Αττική και πάμε πάλι από την αρχή! Μόνο να… φέτος, θα έλεγα φέτος, μη ξεχάσεις! Θυμήσου τα παιδιά με τα σκουλαρίκια και βοήθησε τα να φτιάξουν ένα πιο όμορφο μέλλον για εκείνα τα παιδιά που ακόμα μετράνε με παγωτά το καλοκαίρι τους!
Είπαμε brainstorm Αυγούστου είναι αυτά και όποιος κατάλαβε – κατάλαβε, όποιος όχι δεν φέρει καμία ευθύνη ο ίδιος παρά μόνο εγώ!
Δισακιά Μαριαλένα
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.