Brainstorm Αυγούστου 2
Αύγουστος ένα ακόμα Brainstorm και όποιος καταφέρει να βγάλει άκρη μπράβο του…
-Όχι – μπράβο του!
Για μένα ο Αύγουστος είναι η Κυριακή του καλοκαιριού σας το έχω ξαναπεί και εγώ δεν γούσταρα ποτέ τις Κυριακές!
Δες εδώ… (Brainstorm Αυγούστου)
Κάθομαι στο πίσω μπαλκόνι, αυτό στον ακάλυπτο. Ελληνικός καφές στη κούπα. Ακούω μια αφρικανή (έμαθα να αναγνωρίζω τις γλώσσες πια) να τσακώνεται από το πρωί με τον άντρα της, το μωρό τους να κλαίει και ο γείτονας βγαίνει με τα σώβρακα αγανακτισμένος φωνάζοντας της να σκάσει! Εκείνη συνεχίζει ακάθεκτη, ο γείτονας μπαίνει μέσα και βάζει τραγούδια με κλαρίνα, στη διαπασών. Η ώρα είναι 8 το πρωΐ! Το τηλέφωνο μου χτυπάει και μια υπάλληλος προώθησης κάποιας υπηρεσίας μου μιλάει χωρίς να έχω ακούσει λέξη, απλά επαναλαμβάνω: “Δεν με ενδιαφέρει”. Κλείνω το τηλέφωνο νιώθοντας τύψης, για ένα κομμάτι ψωμί μιλάει όλη μέρα και αυτή. Φέτος τα περισσότερα μπαλκόνια έχουν κίνηση. Δεν φύγαν διακοπές.
Που λεφτά μάγκα μου για εξοχή!
Καλοκαίρι του 2020 και ο απολογισμός είναι μηδέν μπάνια, μηδέν παγωτά! Αφραγκία, ανεργία και κορονοιός! Μάσκες ασφυξία στα πνευμόνια αλλά και στη τσέπη. Καμία ελπίδα για “καλό χειμώνα φέτος”. Άγριες καταστάσεις γύρω μας. “Πόλεμος και φτώχεια”, έλεγε η γιαγιά μου, ποιά η διαφορά τώρα; Σήμερα; Πόλεμος και φτώχεια! Αμέτρητοι νεκροί παγκοσμίως! Πανδημία, τυφώνες, εκρήξεις. Φόβος και επιζήμιες ιαχές! Εγωισμός και παρτακισμός! Φεύγουν φίλοι ξαφνικά φτωχαίνει η ψυχή μας.
Η απέναντι πήγε διακοπές και ενώ εκείνη “εγκλωβίστηκε” στο εξωτερικό τα λουλούδια της καταδικάστηκαν στην ανυδρία.
Τα βράδια ακούω ένα τρανζίστορ (πού το βρήκε αλήθεια;) από το μπαλκόνι του πέμπτου, απέναντι. Παλιά λαϊκά με τον ένοικο να τα σιγοτραγουδάει, πίνοντας κρύα μπύρα και μένα να του κάνω σιωπηλή παρέα ταξιδεύοντας στο παρελθόν με τις φωνές του Καζαντζίδη, της Βάνου, της Μαυράκη του Τσιτσάνη, μελωδίες του χτες που φτάνουν στο δικό μου μπαλκόνι. Η γυναίκα του μέχρι πέρσι έβγαινε και τον έβριζε φωνάζοντας να το κλείσει επιτέλους το “καβουρδιστίρι”, φέτος άφαντη.
Ο ήχος από τα τσατ των κοινωνικών δικτύων ακούγεται από τα περισσότερα διαμερίσματα. Το δικό μου κινητό βουβό, κοιτάζω την οθόνη του, έχει γεμίσει από αναρτήσεις “φίλων” σε διακοπές. Κραυγάζουν τη μοναξιά τους με επιφωνήματα θαυμασμού στη φύση ή στο μπαράκι με τις ποτάρες! Ναι μεγαλώνουμε τα πάντα πια. Ποτάρες, φαγάρες, μπανάρες, όλα πολλά και μεγάλα για να κρύψουμε την κενότητα μας. Η θερμοκρασία ανεβαίνει. Ξαφνικά δεν ξέρω αν αυτό που μου μουσκεύει το πρόσωπο είναι ιδρώτας ή δάκρυα. Έχω γίνει πια ένα με αυτά. Άλλωστε ποιά η διαφορά ;
Το να προσπαθείς να χτίσεις γέφυρες ανάμεσα από τα πίσω μπαλκόνια είναι τελικά αυτοσκοπός; Είναι ελπίδα ; Είναι η ανάσα που σου έκοψαν ή η ανάσα που κόβεις στα παιδιά σου;
Αργά το βράδυ στέκομαι στη σιωπή και ακούω τους ήχους της νύχτας. Κάποτε ήταν τζιτζίκια, κάποιος γκιώνης ένας σκύλος που γαύγιζε, η μάνα που αγανακτισμένη φώναζε να μαζέψει τα παιδιά της για ύπνο. Σήμερα ; Σήμερα οι ήχοι είναι άλλοι. Μπουκάλια που σπάνε στο δρόμο, διαφόρων φυλών άνθρωποι που τσακώνονται με αστραπές λεπίδων στο κλείσιμο των μαγαζιών. Μηχανάκια με τρεις ρόδες( τα θυμάσαι;) παραφορτωμένα “τα σκουπίδια μας η επιβίωση του άλλου” αγκομαχούν στην άσφαλτο. Ο ήχος από γυναικεία τακούνια με γρήγορα βήματα στη μέση του δρόμου, θάρρος να περπατήσουν στα πεζοδρόμια δεν έχουνε πια. Αντικαταστήσανε την ανθρωπιά με την αποστασιοποίηση.
Αρνούμενη γυρίζω το κεφάλι από την άλλη. Μουσκεμένο το πρόσωπό. Δάκρυα, απελπισία, καμία παρηγοριά ελπίδας ούτε στα πίσω μπαλκόνια φέτος.
Δισακιά Μαριαλένα
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.