Ίσως…
Δυο μάσκες
καμιά δεν έχει στόμα
μια έχει κλεμμένα όνειρα
η άλλη σβησμένα μάτια
παλεύω με τον πιανίστα για το ρυθμό της θλίψης
Δεν με νοιάζει που δεν θα κοιμηθώ ξανά
ούτε καν θα φέρω αντιρρήσεις
στα κάγκελα – χέρια της μετάνοιας
θα ζω
φέρνω στα μάτια μου
ξανά και ξανά το παραμύθι των άλλων
χωρίς δικαιολογία γνωρίζοντας
ότι η μικρή πικρή γεύση της σοκολάτας
στον ουρανίσκο μου
δεν αφήνει περιθώρια κέρδους
στην ανύπαρκτη όραση των τρένων
που ορμούν στο τούνελ της χυδαιότητας του χρόνου.
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.