«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί… υπάρχει ελπίδα»
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ αδέρφια! Τι έγινε; Υπάρχει ελπίδα εκεί έξω; Βγήκε για λίγο ο υπέροχος ήλιος μας; Υπάρχει χώρος και λόγος και βήμα για την άλλη πλευρά; Ακούστηκε και μια διαφορετική ρητορική; Μια αντίθετη επιτέλους άποψη; ΟΥΑΟΥ! Βγήκαμε για λίγο στους δρόμους; ΜΕΝΩ ΑΝΑΥΔΟΣ και φυσικά όχι ασφαλής!
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ! Ο κόσμος μας αλλάζει στο δευτερόλεπτο. Αγωνιστές της ενημέρωσης και της αναζήτησης συσπειρώνονται. Κάτι το οποίο γράφω από καιρό. Οι εστίες της φωτιάς είναι πλέον πολλές. Η μία προσεγγίζει την άλλη, λίγο ακόμα και έρχεται η μεγάλη επιδείνωση. Μια μεγάλη πύρινη λαίλαπα. Η πανούκλα καλά κρατεί. Η ομάδα «σωτηρίας» του πλανήτη συνεχίζει να λοιδορεί από τα μέσα. Η ίδια καταστροφική ρητορική. Ο «παν-επιστήμονας» Ευαγγελάτος, ο εθνοσωτήρας Χαρδαλιάς με τα σκοτεινά μάτια και την ανήμπορη στάση του όταν βγάζει την μάσκα μπροστά στις κάμερες και αμέσως αγγίζει τα χείλη με τα δάκτυλα του. Μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει ωστόσο πειστεί. Έχει πλήρως αποχαυνωθεί. Κοιμάται μέσα στο απροσδόκητο της όνειρο. Από κάτω αποσπάσματα του νόμου 4682 που προβλέπει την αποτελεσματική αποφυγή της διάδοσης του φονικού ιού!
(α) στην υποχρεωτική υποβολή σε κλινικό και εργαστηριακό ιατρικό έλεγχο, υγειονομική παρακολούθηση, εμβολιασμό, φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία προσώπων, για τα οποία υπάρχουν εύλογες υπόνοιες ότι μπορεί να μεταδώσουν άμεσα ή έμμεσα τη νόσο,
(β) στην επιβολή κλινικών και εργαστηριακών ιατρικών ελέγχων, καθώς και μέτρων προληπτικής υγειονομικής παρακολούθησης, εμβολιασμού, φαρμακευτικής αγωγής και προληπτικής νοσηλείας προσώπων που προέρχονται από περιοχές όπου έχει παρατηρηθεί μεγάλη διάδοση της νόσου,
(γ) στην επιβολή προληπτικών ελέγχων υγειονομικής φύσεως και κλινικών ή εργαστηριακών ελέγχων σε όλα ή επιμέρους σημεία εισόδου και εξόδου από τη χώρα μέσω αεροπορικών, θαλάσσιων, σιδηροδρομικών ή και οδικών συνδέσεων με χώρες μεγάλης διάδοσης της νόσου,
(δ) στον προσωρινό περιορισμό, εν όλω ή εν μέρει, των αεροπορικών, θαλάσσιων, σιδηροδρομικών ή και οδικών συνδέσεων με χώρες μεγάλης διάδοσης της νόσου,
(ε) στον προσωρινό περιορισμό προσώπων των περιπτώσεων (α) και (β) υπό συνθήκες που αποτρέπουν την επαφή με τρίτα πρόσωπα, από την οποία θα μπορούσε να προκληθεί μετάδοση της νόσου. Το μέτρο του προσωρινού περιορισμού δύναται να υλοποιείται σε κατάλληλο χώρο νοσοκομείου, υγειονομικής δομής, θεραπευτικού ιδρύματος, σε κατάλληλες δημόσιες ή ιδιωτικές εγκαταστάσεις προσωρινής διαμονής, ή και κατ’ οίκον, ανάλογα με την απόφαση του αρμόδιου κάθε φορά οργάνου.
Το διαβάσατε καλά άραγε; Χμμμ.
Μέσα σε αυτό το «νεο-φιλελεύθερο» πλαίσιο, τα σχολεία ανοίγουν! Δώρο παγουρίνο και μάσκα! Το «ασυμπτωματικό» παιδί λοιπόν πάει στο σχολείο με το φίμωτρο! Την μάσκα με τα σχεδιάκια καρδούλες, flamingo, πιτζαμο-ήρωες. Τα σλόγκαν στην τηλεόραση περιγράφουν πως θα αντιμετωπίσουν τον κακούλη κορονοιούλη και τι πρέπει να κάνουν οι δάσκαλοι. Στο μεταξύ γίνεται ένας κακός χαμός μέσα στις αίθουσες. Το αθώο παιδί των ηλικιών 4 – 8 ετών, αγγίζει την μάσκα του γύρω στις 100 φορές μέσα στην ημέρα. Πηγαίνει στην κοινή τουαλέτα μόνο του και μοιράζεται τα βιβλία, τα στυλό και τα παιχνίδια με όλα τα υπόλοιπα. Στους εξωτερικούς χώρους το φίμωτρο αφαιρείται. Τα παιδιά αγγίζονται, αγκαλιάζονται και μοιράζονται ανάσες, ιδρώτες και φιλιά. Ανταλλάσσουν ποδήλατα, παιχνίδια, καμιόνια. Οι νηπιαγωγοί προσπαθούν μάταια να τα «εκπαιδεύσουν»! Μετά από μια «ασφαλής» ημέρα τήρησης μέτρων και αποστάσεων, το κάθε παιδί πηγαίνει σπίτι. Φυσικά, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν το παραλαμβάνει η μαμά και ο μπαμπάς καθώς αυτοί δουλεύουν ακατάπαυστα. Το παραλαμβάνει η γιαγιά και ο παππούς ή στην χειρότερη η νταντά. Ακόμα 5 ώρες με αυτούς, δίχως φίμωτρο κλπ. Το ΣΚ το ίδιο ασυμπτωματικό παιδί πηγαίνει στο πάρκο ή την παιδική χαρά με τους γονείς του. Το πάρκο είναι γεμάτο ασυμπτωματικά παιδιά και ασυμπτωματικούς γονείς. Οι τσουλήθρες, οι κούνιες, οι διάδρομοι. Ύστερα στο εστιατόριο, δίπλα τα τραπέζια γεμάτα, πάνω κάτω οι άνθρωποι δίχως το φίμωτρο. Στις 12.00 ξεκινάει ξανά ο αγώνας για την ασφάλεια μας, αφού όλα κλείνουν, εκτός απ’τις πλατείες! Την Δευτέρα πρωί, ξανά σχολείο, φυσικά με την μάσκα προστασίας, ξεκινάει ο αγώνας για την ασφάλεια των παιδιών μας.
«Μη μου μιλάς για τα παιδιά
που ψάχνανε στους δρόμους
σαν τους αλήτες τους σοφούς
δεν ξέρουν από νόμους
σαν τους αλήτες τους σοφούς
δεν ξέρουν από νόμους
Μη μου μιλάς για τίποτα
δεν ξέρω ν’ απαντήσω
μες τα ερείπια του καιρού
ζωή πάω να χτίσω
μες τα ερείπια του καιρού
ζωή πάω να χτίσω»
(Παύλος Σιδηρόπουλος, «Μην μου μιλάς για τίποτα»)
Είναι προφανές και καθόλου έκπληξη ότι οι συγκρούσεις θα ξεκινούσαν. Βλέπεις η «άλλη πλευρά» αρχίζει να αναρωτιέται. Να βράζει μέσα και έξω της για ό,τι διαβάζει, ό,τι ακούει. Για ό,τι της επιβάλλεται με τρόπο αντισυνταγματικό και ολοκληρωτικό. Οι συγκεντρώσεις έχουν συμπυκνωθεί στην Ευρώπη. Πρωτοστάτης (ποιος θα το περίμενε) η Γερμανία. Πλήθος πάνω από από 3 εκατομμύρια μαζεύτηκε να διαμαρτυρηθεί την προηγούμενη εβδομάδα. Ακολούθησε η Βρετανία με φυσική παρουσία των David Icke και R.Kennedy. Η Ιταλία, η Σερβία, η Ισπανία και φυσικά η Αμερική που έχει βγει στους δρόμους από τον Ιούνιο. Για μήνες υπήρχε εκκωφαντική σιωπή στα media. Μόλις όμως οι ομάδες σε Facebook, YouTube, BrandNewTube με ρητορικές ενάντια του κορονοιού, των νέων μέτρων και των μασκών, απέκτησαν δύναμη και εκατοντάδες χιλιάδες followers, τότε πλέον δεν υπήρξε άλλη επιλογή. Φυσικά, είναι εξίσου προφανές ότι η παρουσία των «συνωμοτών» στα δελτία χρησιμοποιείται για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Ένα πράγμα σαν «σας φιλοξενούμε, σας δίνουμε βήμα μονάχα για να σας λοιδορήσουμε, να σας απορρίψουμε». Είναι οι «γνωστικοί» που κάποτε υποσχέθηκε ο Παύλος μέσω του Λεφτέρη, βλέπεις. Ήρθαν. Και πιστεύουν ότι θα παραμείνουν. «Μέχρι να σβήσει το κερί»… «στην καταιγίδα».
Η χώρα μας άργησε να ξυπνήσει. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι πάντα αργεί. Το τραίνο της ελευθερίας ερχόταν πάντα αργά. Για αυτό υπάρχει κυρίως ένας λόγος. Ο Έλληνας δεν πείθεται εύκολα. Δεν κουνιέται από την βόλεψη του. Σε αρκετές περιπτώσεις περιμένει κάποιον άλλο για να κάνει την αρχή. Πρόσφατα άκουσα, ότι περιμένει ένα ‘νέο ηγέτη’ για να ακολουθήσει την εξέγερση, και ευθέως θυμήθηκα τα λόγια του Wilhelm Reich. Θα επιστρέψω σε αυτό. Η συζήτηση πλέον έχει φύγει από το στάδιο της υπάρξεως ενός ιού (είτε στην χώρα, είτε στον πλανήτη). Η συζήτηση δεν βρίσκεται πλέον στο αν είναι αληθινός ή όχι. Αν «φυτεύτηκε» ή όχι. Τα «PLANDEMIC 1 + 2» εξηγούν πλέον πολλά. Η συζήτηση πλέον έχει μεταφερθεί στην επόμενη ημέρα. Στους επόμενους μήνες. Η συζήτηση βρίσκεται πλέον στην μάχη μεταξύ ελευθερίας της γνώμης και ολοκληρωτισμού της οδηγίας. Είναι πλέον καιρός και πραγματικότητα, οι άνθρωποι να διαλέξουν πλευρές. Δεν είναι σύγκρουση, δεν είναι διχόνοια, ας μην βιαστούμε. Είναι μια τεράστια ευκαιρία να «φύγει η τρίχα απ’το ζυμάρι». Είναι κάτι το οποίο ονομάζεται δημοκρατία και διάλογος. Είναι κάτι το οποίο όλοι πρέπει να σεβόμαστε, και ας μην συμφωνούμε. Ας το ονομάζουν κάποιοι φασισμό και έλλειψη «ατομικής ή κοινωνικής ευθύνης». Έχουμε δει πολύ καλά τα τελευταία 40 έτη τι σημαίνει πλήρης απουσία ατομικής και κοινωνικής ευθύνης.
Ενημερωτικά, την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο έχουμε τα εξής. Σε πρώτη φάση υπάρχει ο δικηγόρος Νίκος Αντωνιάδης, ο οποίος απέστειλε εξώδικο αίτημα προς την υπουργό Κεραμέως για την επιβολή μασκών στα σχολεία. Μαζί του 20.000 γονείς που του έχουν δώσει σχετική εξουσιοδότηση. Φυσικά, το υπουργείο επανήλθε με εισαγγελική παρέμβαση και επιπλέον έρευνες. Χασμουριέμαι, αλήθεια! Στο μεταξύ, όσο αυτή η υπόθεση συνεχίζεται, αρκετοί σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων αντιδρούν στην έναρξη της σχολικής χρονιάς με μάσκες στα παιδιά. Κάποια σχολεία στην Βόρεια Ελλάδα πραγματεύονται να μην ανοίξουν. Χιλιάδες γονείς πήραν απόφαση να μην στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία ευρύτερα. Απόφαση που πονάει κατάβαθα το «μέσα» τους. Απόφαση που κόβει την ανάσα. Όμως σαν αποτέλεσμα, την προηγούμενη Κυριακή ο Έλληνας του καναπέ βγήκε, έστω και αργοπορημένα, στους δρόμους.
«Κάποτε θα δεις πως όλα είν’ αλήθεια
σκληρή δουλειά σε περιμένει
γευόσουν τα λόγια που
από το στόμα σου μοιάζανε παραμύθια
τώρα το τελευταίο παιχνίδι
μες στο δωμάτιό σου αόρατο ανασαίνει
Μονάχη στέκεσαι στο δρόμο
τον άνθρωπο κοιτάς με τρόμο
και ψάχνεις τον μπαμπά σου
πάνω του να βρεις
στην τύχη ψάχνεις προστασία
γαντζώνεσαι σαν ικεσία
παράσιτο στην δύναμη άλλων
ν’ αρπαχτείς
Πάλεψε τώρα να επιζήσεις
έξω απ’ το σπίτι ο άνεμος αγριεύει
κανείς δε σου ‘μαθε ποτέ
πως κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις
έτσι η αγάπη σου είναι φόβος
ζωή απ’ τους άλλους έμαθε να κλέβει»
(Παύλος Σιδηρόπουλος, «Κάποτε θα δεις»)
Σάββατο – Κυριακή 19-20/09 θα γίνει ένα μεγάλο συνέδριο. Συγκεκριμένα, πρόκειται για «το διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο Ἰταλῶν, Γερμανῶν, Γάλλων ἀλλά καί τῶν ἀνεξάρτητων Ἑλλήνων γιατρῶν πού ἀντιτίθεται σέ ὅλη αὐτή τήν παράνοια μέ τόν κορωνοϊό, το οποίο και ἀνακοίνωσαν ὁ γνωστός καρδιολόγος Φαίδων Βόβολης καί ὁ καρδιολόγος-πνευμονολόγος Ἀνδρέας Γιαννουλόπουλος, μέ τήν συμμετοχή μεγάλων Ἑλλήνων καί ξένων ἐπιστημόνων, οἱ ὁποῖοι προσκλήθηκαν γιά νά μᾶς δώσουν τά «φῶτα» τούς καί νά μᾶς ἀνοίξουν τά μάτια γιά ὅλη αὐτή τήν κατάσταση πού ἔχει δημιουργηθεῖ μέ τήν ἴωση τοῦ κορωναϊού πού ταλαιπωρεῖ τίς ζωές μας τούς τελευταίους ἕξι μῆνες.» Αυτό φυσικά έρχεται να εναγκαλίσει την τεράστια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει από τους Γερμανούς γιατρούς που πριν ένα μήνα είχαν οργανώσει μια ανεξάρτητη, μη κυβερνητική επιτροπή για την έρευνα – ανάλυση των φαινομενικών αποτελεσμάτων της πανδημίας. Σε αυτά έρχονται να προστεθούν οι οργανωτικές πολιτικές και μη κινήσεις πολλών πολιτών της χώρας. Το διαδίκτυο πλέον έχει γεμίσει από κινήματα ανθρώπων που ακολουθούν νέες πατριωτικές οργανώσεις, αλλά και από ανεξάρτητους αναζητητές και δημοσιογράφους. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς έχουν χτίσει μια ισχυρή βάση ακολούθων, και καθημερινά κυκλοφορούν τις απόψεις και τα στοιχεία τους.
Ο Reich είχε γράψει στο «ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ» συγκεκριμένα για τους ανθρώπους που «ακόμα πιστεύουν σε ηγέτες». Ύστερα από αρκετές αναγνώσεις εκείνου του σπουδαίου έργου του, έχω πλέον καταλήξει ότι ο κατάλληλος ηγέτης είναι πάντα ο άνθρωπος μέσα μας. Οι Tolstoy και Krisnamurti μας είχαν μιλήσει πολλάκις για την εσωτερική επανάσταση. Αυτή που αφήνει τον παλιό εαυτό στην άκρη, και που τα σύνορα δεν εφαρμόζονται. Μόνο αυτή η επανάσταση, είναι μια επανάσταση ελπίδας. Μια επανάσταση αλλαγής και μακροπρόθεσμης αποτελεσματικότητας. Ο Gorky μας μίλησε για την ανάγκη συσπείρωσης και κατανόησης του κοινωνικού περιεχομένου μιας επανάστασης. Το μέλλον μέσω ενός υγιούς προοδευτισμού. Καμία ωστόσο επανάσταση δεν ξεκίνησε (αν εξαιρέσει κανείς τις αρχικές επαναστάσεις των Ελλήνων και των έγχρωμων της Αμερικής, που πνίγηκαν με αίμα) όταν υπήρχε διχόνοια. Οι επαναστάσεις, όπως καταγράφει η ιστορία, ξεκίνησαν όταν ενώθηκαν όλοι οι χώροι. Όταν παραμερίστηκαν οι διαφορές και όταν όλοι κατάλαβαν ότι ο απώτερος στόχος ήταν μονάχα ένας.
Στα άλλα νέα της ημέρας έχουμε τα δραματικά γεγονότα στην Μόρια. Φυσικά, αυτά έφτασαν τα κανάλια μόλις η εξέγερση εκεί ήταν προφανής. Να περιμένετε και άλλα σημεία ωστόσο. Ο τόπος μας έχει πολλές ακόμα «Μόριες» που είναι έτοιμες να εκραγούν. Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί εδώ και χρόνια να «σηκώσει» τους εκατοντάδες χιλιάδες πλέον μετανάστες. Η κυβέρνηση είναι επίσης πλήρως ανίκανη να διαχειριστεί οποιαδήποτε κατάσταση καθώς βρίσκεται υποδουλωμένη στους ξένους δυνάστες της. Αυτό ο Ερντογάν το γνωρίζει καλά. Ήταν η κατάλληλη ώρα να διεκδικήσει τα εδάφη που για δεκαετίες ορέγεται. Τώρα φοβάμαι πως, θα το δούμε στο κοντινό μέλλον, θα πάρει τα κομμάτια της πίτας από το κοινό τραπέζι του διαλόγου που θα βρεθεί. Ο χωροφύλακας των χωρών, το έχει από καιρό συμφωνήσει. Η μοναδική έκπληξη σε αυτό το θρίλερ είναι να μην φύγει καμία βόμβα ξαφνικά, με ένα μονάχα στόχο. Να πειστούμε όλοι ευκολότερα, ότι η ανταλλαγή εδαφών και δώρων για την ειρήνη, είναι πλέον ο μονόδρομος. Άλλωστε, το Καστελόριζο «κείται μακράν», και «δεν θα πάμε σε πόλεμο για μια βραχονησίδα». Τους θυμάστε αυτούς τους ηγέτες, σωστά;
Κλείνοντας, οφείλω να ομολογήσω ότι θλίβομαι που βλέπω στο διαδίκτυο τόσους πολλούς ανθρώπους που γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια, να έχουν τόσο πολύ αλλοιωθεί. Κάποτε θυμάμαι τραγουδάγαμε μαζί Σιδηρόπουλο, Τρύπες, Lennon και Dylan. Ελπίζαμε αγκαλιά, ότι ίσως να βάζαμε ένα λιθαράκι για ένα καλύτερο κόσμο. Τώρα φαίνεται, κάποιους τους βρήκε η σκουριά της ζωής. Ίσως βολεύτηκαν, ίσως νομίζουν ότι έχουν αρκετά να χάσουν. Ίσως πιστεύουν ότι η ΥΓΕΙΑ είναι σημαντικότερη της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Δυστυχώς, ίσως καταλάβουν αργά, ότι αυτό είναι η μόνη ουτοπία που υπάρχει. Δεν υπάρχει αδέρφια μου, καλή υγεία αν δεν υπάρχει πρώτα ελευθερία. Ένα ακόμα επιχείρημα του στόλου των σωτήρων καταρρίπτεται. Τα παιδιά της ελπίδας είναι τα παιδιά μας. Τα παιδιά της ελπίδας είμαστε (ακόμα) εμείς. Υπάρχει ακόμα καιρός, λιγοστός μεν, αλλά υπάρχει δε, για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας. Ότι και να γίνει όμως, ένα πράγμα δεν μπορεί ΠΟΤΕ να διαπραγματευτεί. Το ΠΑΙΔΙ!
Οι καιροί αλλάζουν. Η Παναγία στον Άγιο Δημήτριο στον Βύρωνα δάκρυσε. Πολλοί μιλούν για ευλογία στον λαό μας. Πολλοί θα μιλήσουν για τέχνασμα της εκκλησίας (της οποίας εκκλησίας οι περισσότεροι ιερείς φορούν κανονικά την μασκούλα τους) Οι καιροί αλλάζουν. Σας αφήνω στα λόγια του Παύλου Σιδηρόπουλου και στις σκέψεις σας.
«Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πως σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα»
(ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ – Λευτέρης Παπαδόπουλος / Μίκης Θεοδωράκης – Τραγουδάει ο Παύλος Σιδηρόπουλος )
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους. Υπάρχει ακόμα καιρός για ελπίδα.
Σταμάτης Γαλάνης / Σεπτέμβριος 2020
Ο Σταμάτης Γαλάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Έχει σπουδάσει Ευρωπαικές σπουδές και Career Management στο πανεπιστήμιο του CENTRAL LANCASHIRE και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στις Διεθνείς Σχέσεις από το πανεπιστήμιο του LANCANSTER. Έχει εργαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστρία, αντίστοιχα. Από το 2011 ζει, εργάζεται και ονειρεύεται στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, από παιδική ηλικία γράφει στίχους, κείμενα, πεζά και ποιήματα, και παράλληλα συνθέτει μουσική. Σχετικά με την μουσική, ενίοτε κυκλοφορεί αποσπάσματα από τις παραγωγές του στο διαδίκτυο και έχει δημιουργήσει δικό κανάλι στο YouTube. Παράλληλα μελοποιεί ποίηματα ομότεχνων συναδέλφων και συμμετέχει σε δικά του μουσικά σχήματα. Το 2015 ολοκλήρωσε κύκλο μαθημάτων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα την «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ», από το οποίο επιτυχώς αποκόμισε πιστοποιητικό επιμόρφωσης με άριστη επίδοση. Το συγγραφικό του έργο ξεκίνησε το 2012, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ». Μια συλλογή που απαρτίστηκε από σκέψεις, ποιήματα και έμμετρες διηγήσεις από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Το 2016, ακολούθησε η έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ». Μια συλλογή ποιημάτων και μικρών πεζών κειμένων, που προσπαθούν να εκθέσουν τα συναισθήματα της επιστροφής του στην Ελλάδα όπου βρίσκεται στην θύελλα της οικονομικής κρίσεως. Παράλληλα, από το 2016 διατηρεί μηνιαία στήλη αφιερωμάτων μουσικού περιεχομένου στο ηλεκτρονικό περιοδικό «ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ» και ενίοτε δημοσιεύει ποιήματα του σε αντίστοιχα ηλεκτρονικά περιοδικά, όπως το «POLISPOST». Τον Μάρτιο του 2019, τα πρώτα δύο έργα του πέρασαν από την αρμόδια κριτική επιτροπή και έγινε μέλος της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ. Η «ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΧΑΣΗ» είναι η τρίτη ποιητική συλλογή του, στην οποία συνεχίζει την συνεργασία, με τον ζωγράφο και φίλο του, Οδυσσέα Άννινο. Τέλος, συμμετείχε πρόσφατα στα ανθολόγια «Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη» (2019) και «Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud». (2020) Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, με τιμητική διάκριση για την συμμετοχή του στους 34ους Δελφικούς αγώνες ποίησης της ΠΕΛ, και τελευταία με το βραβείο ποίησης «ΕΛΙΚΩΝ», από το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ, τον Νοέμβριο του 2019. Η «Ατέρμονη Σχάση», ήταν μεταξύ των βραβευμένων βιβλίων του 2019, από τον ΕΠΟΚ. Είναι παντρεμένος από το 2015 και έχει μία κόρη.