Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

“Η Βεζυροπούλα” με το σάζι – Θανάσης Κρεμασμένος

Η δική μου Βεζυροπούλα έμενε στην απάνω γειτονιά και πήγαινε όπως κι εγώ φροντιστήριο, αρχές του 80.
Την έβλεπα στο Λύκειο στην αλλαγή της βάρδιας – πρωί αγόρια και απόγευμα κορίτσια κι ανάποδα, τα μικτά ήρθαν λίγο αργότερα.
Καθυστερούσα σκοπίμως να γυρίσω σπίτι μπας και την δω, παίζοντας λίγο μπάσκετ στο προαύλιο ή κουβεντιάζοντας με άλλους επίδοξους “γαμπρούς” που δεν έφευγαν αμέσως με το σχόλασμα, ακριβώς για τους ίδιους λόγους.
Στο φροντιστήριο, η γκαντεμιά με κυνηγούσε, τα τμήματα μας χώριζαν στο Κ.., πριν το κάπα αυτή, κάπα εγώ.
Στα διαλείμματα αυτή, ψηλόλιγνη με μακριά καστανά μαλλιά, είχε τις δικές της παρέες και εγώ τα δικά μου ρεμάλια.
Ήταν ντροπαλή, εγώ ήμουν περισσότερο.
Κλεφτές ματιές, ανήσυχος ύπνος, μα το στόμα μου σφραγισμένο, αδύνατον να αρθρώσω ακόμα κι ένα “γεια σου”.
Σε κάποιο πάρτι χορέψαμε, ένα και μοναδικό μπλουζ, το “Sebastian”.
Ήθελα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου, μα την κρατούσα σε απόσταση, με τα χέρια τεντωμένα, να μην την αγγίξω και καταλάβει τον πόθο μου.
Λίγο πριν το απολυτήριο της έγραψα ένα δακρύβρεχτο γράμμα.
Το έδωσα στον ξάδελφο μου να της το πάει.
Αυτός το διάβασε και μου το πέταξε έγκαιρα στα μούτρα.
Έπειτα καθένας μας πήρε το δρόμο του σε πανεπιστήμιο, ΚΑΤΕΕ, στρατό, γάμο.
Δεν την ξαναείδα, ξέχασα πια και τ’ όνομα της. Δεν έμαθε ποτέ…
Μα σαν ακούω τη “Βεζυροπούλα” του Χάρη και του Πάνου, τη βλέπω απέναντι στο μπαλκόνι, να διαβάζει κι εγώ από κάτω να λιώνω, ηττημένος από τη ντροπή μου, ο καραγκιόζης.

Θα βγω τελάλης στον κόσμο ένα πρωί
και θα φωνάξω
-Βεζυροπούλα, μη…
Μην το προδώσεις ποτέ το “μυστικό”
Αχ, ήταν η αγάπη μας μαχαίρι δίκοπο.
Κι αν χαμηλώνω τα μάτια όταν περνά
είναι γιατί τη ντρέπομαι…
γιατί ειμ’ απ’ άλλη γειτονιά.

 

Θανάσης Κρεμασμένος

 

(Πατήστε την φωτογραφία για να ακούσετε το τραγούδι που αναφέρετε το κείμενο.)

 

 

Επόμενο Άρθρο

Προηγούμενο Άρθρο

Θα χαρώ πολύ να γράφετε σχόλια που θα βοηθήσουν στην δημιουργία εποικοδομητικού διαλόγου. Τών παθών κρίσει καί ασκήσει περιγιγνόμεθα, πρότερον δέ ή κρίσις εστί. (Με την κρίση και την άσκηση κυριαρχούμε πάνω στα πάθη μας, μα η κρίση είναι το πρώτο). - Πλούταρχος

© 2024 Λόγια…Άνεμοι της Ψυχής