Λήδα και Δίας ( Κύκνος )
Έξω σταλάν αργά τα ύστερα θάμπη.
Με τα μαλλιά χρυσόξανθα λυμένα,
σε κόκκινο βελούδο αναπαμένα
και το φλογάτο αχείλι που όλο λάμπει,
ευωδά η Λύδα. Τα μάτια κλεί κι´οι κάμποι,
τηράν τα μέλη τα ροδάτα ιδρωμένα,
που με του κύκνου το σώμα αγκαλιασμένα
αγγίζονται δίχως καν να μιλάνε.
Κι ‘ όταν γιρλάντα το φεγγάρι απιθώνει,
πάνω στο μοσκομύριστο θυμάρι,
το μύρο του κρίνου ολο χάρη,
στ’ ανάσασμα του Ζέφυρου απλώνει.
“ Μα η Λήδα ασκογελά κι’ αποσταμένοι,
πετιούνται ο Πολυδεύκης κι’ η Ελένη”
Αριστομένης Λαγουβάρδος

15 Φεβρουαρίου 2020