Κλάμα ο ήχος της καμπάνας
Λυγμός ,
στα στήθια της ημέρας που ξημέρωσε
Κυλάει το δάκρυ
στ’ ανοιγμένα πέταλα των λουλουδιών
Σ’ ένα σταυρό
κρεμασμένη η σωτηρία μας
Ξαπλωμένη μέσα στ’ άνθη
η ψυχή μας
Τ’ άρωμα του μύρου
θυμιατίζει τη ζωή μας
Σε μια πανδαισία χρωμάτων
η φύση καρτερεί να γιορτάσει
και σιωπά
Οι άνθρωποι φοράμε τα στολίδια μας
τη γύμνια μας να κρύψουμε
της προδοσίας
να θαμπώσει το αμάρτημα
Βαδίζουμε το δρόμο της εξιλέωσης
χωρίς για τίποτα
να χουμε μετανιώσει .
13-4-2017
Σοφία Κοντογεώργου
Είμαι η Σ….Κ….
Η ποίηση υπήρξε το καταφύγιό μου . Ώσπου ξεμάκρυνα και χάθηκα .
Για χρόνια περιπλανήθηκα στους δρόμους .
Με βρήκε με περιμάζεψε και μου πρόσφερε στέγη . Ξαναβρήκα το καταφύγιό μου .