Μετοίκηση
Δεν υπάρχει πια κήπος που να συγκινεί,
κύμα που να ψιθυρίζει,
αστέρι που να κλέβει τη ματιά,
άνεμος γεμάτος μυστικά και τραγούδια.
Δεν υπάρχει πια φως,
το ήπιαν τα πηγάδια και τα σύννεφα.
Το φεγγάρι δε λούζεται πια στη λίμνη.
Η πηγή βράχνιασε,
Δεν τραγουδά.
Μοιρολογάει.
Κι αγάπη μου χάθηκε,
σαν την πάχνη με την πρώτην αχτίδα.
Τίποτα γύρω μου…
όλος ο κόσμος μετοίκησε
στην καρδιά μου.
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος