Στην άκρη του ήλιου
Καταδίκασα τα μάτια
στο σκοτάδι της θλίψης
Με μία ενσυνείδητη απόφαση
εξόρισα το φως
απ΄το οπτικό μου πεδίο
Αγάπησα την άναστρη νύχτα
Κρέμασα στο φουστάνι της
την ψυχή μου
Έσβησα τα όνειρα
στο τασάκι της προαναγγελθείσας απουσίας
Η ζωή, κατακάθι πικρού καφέ
τάιζε τις αναπόφευκτες μέρες
Τυλιγμένη το πανωφόρι
του ανείπωτου θρήνου
συναντούσα το χειμώνα
σε προκαθορισμένα ραντεβού
οπισθοπατώντας σε δρόμους
που έσβηναν τ΄ αχνάρια μου
Ποτέ δεν κατάλαβα
πώς έφτασα στην άκρη του ήλιου
Τα μάτια έσπασαν τα δεσμά τους
και το φως γύρισε απ΄την εξορία του
Είδα τη μαύρη φιγούρα μου
να αιωρείται στο κενό, να πέφτει
Ξαφνιασμένη
κοίταξα το λευκό μου φόρεμα.
29-7-2020
Σοφία Κοντογεώργου
Είμαι η Σ….Κ….
Η ποίηση υπήρξε το καταφύγιό μου . Ώσπου ξεμάκρυνα και χάθηκα .
Για χρόνια περιπλανήθηκα στους δρόμους .
Με βρήκε με περιμάζεψε και μου πρόσφερε στέγη . Ξαναβρήκα το καταφύγιό μου .