Να σε ακούσω
δεν είναι παρά ένας άλλος δρόμος να ανέχομαι το αδύνατο
αδιάκοπα μιας κίνησης
που καθρεφτίζει το μέλλον
σε εκείνη την επιφάνεια του νερού
την φτασμένη ως το μυστήριο της συλλαβής των ονομάτων
όλων όσων είπαν τα τελευταία τους λόγια
κι εγώ τα άκουσα
*****************
Ο ήλιος κρέμεται επικίνδυνα
ένα παιδί στη κούνια
παράδερνε μια θάλασσα
δίχως την παραμικρή προσπάθεια
όλο το καλοκαίρι
από καλοσύνη οι άνθρωποι χρειάζονται κι επιθυμούν
τη θάλασσα τη θάλασσα
τα δάκρυα στα μάτια σου
την ηλικία
όχι τη ζωή σου
η ζωή μου
ο λαιμός σου
είναι σημάδια
δίπλα στο στόμα της
η ώρα είναι ήσυχη
είμαι κρυμμένος
ο πόνος είναι μόνο δικός μου
χάιδεψέ με στο μάγουλο να ξεχαστώ
η επανάληψη του ονόματός σου
έφτανε σε σημείο όπου μπορούσα να σε δω
όμως συνέχεια ήταν σκοτεινά
πάντα με κόσμο
γίνονταν ήσυχα τα πράγματα
σαν άψυχο σώμα στο καναβάτσο
σαν κάτι που μας επιτρέπεται να εγκαταλείπουμε
δεν θα σε δω δεν θα σε δω δεν θα σε δω
κι αυτό είναι ένας θάνατος με ελάσσονα τρόπο
ένας ήλιος που αποζημίωνε
για την παγωνιά που δυνάμωνε
σαν να λες πόσο ωραία είναι εδώ
ζητώντας συγνώμη από το σκοτάδι που άφησες
από τον παιδικό της ύπνο που άφηνε
όλα έμοιαζαν με κουβέντες με μελωδίες που ακούγονταν
πίσω από κλειστά παράθυρα
όλα έμοιαζαν με κατάπτωση
πριν τη θεία γαλήνη
με μακάρια στοργή και με κάθε προφύλαξη
αισθανόταν το πρόσωπό της τη λάμψη του ήλιου
παίζοντας κορώνα γράμματα τη ζωή μου
ο ήλιος ο ήλιος και κόντρα το φως περιμένοντας
περιμένοντας
χτενισμένη βαμμένη ωραία με τύψεις
με προσποιητή άνεση
τίναξε το τσιγάρο της
τίναξε τα δάχτυλά της
τότε με είδε
Λουκάς Λιάκος
Επιρροές δεν μπορώ να διακρίνω στη γραφή του. Είναι κρυμμένες; είναι τόσο καλομεταβολισμένες; δεν ξέρω. Αυτό που θα δείτε διαβάζοντας τη Φωνή, όπως και τη Στροφορμή, όπως και Στο δεύτερο κόσμο η μοίρα, δεν έχει ταίρι, δεν έχει προπάτορα, δεν έχει προηγούμενο. Δεν ξέρω από που έρχονται τα βιβλία του Λουκά. Αυτές οι ριπές. Αυτός ο διαρκής, συντριπτικός και σωστά διασπαρμένος αιφνιδιασμός.
(απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα της Κατερίνας Χανδρινού, από την παρουσίαση του βιβλίου)
Το βιβλίο “ΦΩΝΗ”
είναι από την σειρά “Ποίηση γυμνή”
Λουκάς Λιάκος
εκδόσεις “bibliotheque”
Δεκέμβριος 2019
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.