Έρωτας με τη δεύτερη ματιά.
“Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω ότι τον/την αγαπάω…..Κάνει τα πάντα για εμένα! Με κάνει να χαμογελάω. Είναι αυτό που ζητούσα στη ζωή μου..!” Πόσες τέτοιες δηλώσεις δεν έχουμε ακούσει και ακούμε, από φίλους, συγγενείς, θεραπευόμενους; Είτε είσαι γυναίκα, είτε άνδρας, όποιος κι αν είσαι όποιες κι αν είναι οι σπουδές σου, όσο κι αν ψάχνεις μέσα από βιβλία αυτό-βελτίωσης, σίγουρα έχεις ακούσει αυτές τις φράσεις, ή τις έχεις πει ο ίδιος. Πέρασες λοιπόν από τις συμπληγάδες της απόρριψης, της μοναξιάς, της αέναης αναζήτησης για το ‘’ιδανικό’’ άτομο, την ‘’τέλεια σχέση’’….Διάβασες λοιπόν, έψαξες για ‘’μαγικά ραβδάκια’’, λεξούλες που αλλάζουν την πραγματικότητα σου και άλλα πολλά. Ώσπου ξαφνικά μια μέρα, αποφασίζεις να βγεις προς τα έξω. Αποφασίζεις να δηλώσεις διαθέσιμος, να βγεις από την τρύπα που εσύ ο ίδιος δημιούργησες για τον εαυτό σου τόσο καιρό. Βέβαια μέσα σου κάτι υπάρχει ακόμα. Αυτό το άγχος. Του να είσαι ‘’Κούλ’’, να είσαι άνετος. Να δείχνεις απελευθερωμένος. Και χωρίς καν να το αντιληφθείς, έχεις φορέσει τη μάσκα του ‘’ Mr τέλειου’’.
Ξεκινάς λοιπόν το ταξίδι της αναζήτησης του/της ιδανικού/ης συντρόφου. Πηγαίνεις σε εκδηλώσεις, πάρτι, ώσπου μια μέρα εμφανίζεται από το πουθενά ένα άτομο που μετά από καιρό σε ενθουσιάζει. Σε κοιτάζει στα μάτια και σου αποκαλύπτεται, χωρίς μάσκες, χωρίς να κρύβει τον εαυτό της. Είναι όμορφη, ρομαντική, τρυφερή, διαχυτική, μαχητική. Δε ζητάει τίποτα από εσένα και είναι κι αυτό από μόνο του κάτι νέο. Το μόνο που θέλει, είναι να είσαι αυθεντικός μαζί της. Δεν θέλει τον/την κύριο/α τέλειο. Θέλει εσένα και μόνο εσένα. Συνάπτετε μια σχέση γεμάτη πάθος, έρωτα, στιγμές που δεν έζησες για αρκετό καιρό, ίσως και ποτέ. Ωστόσο, κάτι λείπει….Κάτι σε κάνει να φοβάσαι. Τι είναι λοιπόν αυτό;
Κανένας δε σου έχει ξανά πει ότι σε θέλει όπως ακριβώς είσαι. Ακολουθούσες πάντα- κι αυτό είναι μια αλήθεια που βλέπεις τώρα- τους κανόνες συμπεριφοράς των άλλων, έκανες πάντα πίσω για χάρη των άλλων, κοιτούσες μόνο τις ανάγκες τους και ποτέ τις δικές σου. Και μέσα σε όλο αυτό έχασες τον πραγματικό/κη “εσένα’’. Και τώρα δεν ξέρεις τι να κάνεις. Πώς να σε βρεις, πώς να πεις την αλήθεια σου αφού ούτε καν εσύ δεν την έχεις ακούσει; Η απάντηση δεν είναι εύκολη κι αν διαβάζεις αυτό το άρθρο, σίγουρα την περιμένεις. Η απάντηση λοιπόν είναι μια λέξη: ‘’ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ’’. ‘’Τι; Τόσο καιρό υπέφερα και τώρα πρέπει να ξανά υποφέρω ψάχνοντας πάλι το ποιος/α είμαι; Αφού ξέρω τι ψάχνω. Και ίσως και να το έχω βρει!’’ Αλήθεια το έχεις βρει; Τότε πήγαινε και ζήσε το. Άρπαξε την ευκαιρία…Παρόλα αυτά δεν το κάνεις με όλη σου την καρδιά κι εκείνη/ος το εισπράττει. Θα προσπαθήσω λοιπόν να σε διευκολύνω.
ΟΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ
Θυμάσαι από παιδί να σου λένε στο περιβάλλον σου ότι αν δεν τους ακούς θα πληγωθείς; Θυμάσαι να σου λένε ότι έχουν όνειρα για εσένα; Ότι σε φαντάζονται αστρονόμο, δικηγόρο, Ιατρό, οικονομολόγο, κοινωνιολόγο και άλλα τέτοια; Η θυμάσαι εκείνη την πρώτη απογοήτευση; Όταν έτρεξες κλαίγοντας σε μια αγκαλιά και είπες για πρώτη φορά ότι άλλα περίμενες και άλλα σου ήλθαν από το άτομο που ποθούσες; Και η απάντηση ήταν: “Μη φοβάσαι δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που θα συμβεί’’ Κι εσύ λοιπόν μέσα σε όνειρα άλλων έφτιαξες μια ζωή που δεν ήταν δική σου. Μια ζωή που δεν ήθελες να ζήσεις, απλά και μόνο για να μη χάσεις την αγάπη των γύρω σου…την υποστήριξη τους. Γιατί πίσω από όλα όσα σου λέγανε υπήρχε ένα κρυμμένο “Δεν αξίζεις’’ . Σε κάθε σχέση που έκανες αυτό το ‘’δεν αξίζεις’’ και ακόμα χειρότερα “Δεν αξίζω αν δεν ακολουθώ τις προσδοκίες των γύρω μου’’, σε καταδίωκε σαν Ηχώ. Πίσω από κάθε λέξη, πίσω από κάθε πράξη που έκανες για εκείνον/εκείνη, κουβαλούσες μαζί σου αυτό που σε έκανε στην ουσία να φορέσεις τη μάσκα του/της τέλειου/ας. Έτσι δεν ήσουν αυθεντικός, ήσουν αυτό που σου είπαν να είσαι. Και έχει και συνέχεια.
ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ
Αυτές λοιπόν οι πεποιθήσεις κι άλλες τόσες, σε διαμόρφωσαν και σου δημιούργησαν αυτό που αποκαλούμε προσδοκίες. ‘’Είναι κακό να προσδοκώ αυτό που αξίζω;’’ Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι ‘’Απλά δεν είναι ωφέλιμο.’’ Κι αυτό γιατί οι προσδοκίες χτίζονται με βάση τις πεποιθήσεις που σε δημιούργησαν. Για πάμε να δούμε τώρα το πώς: Φυσικά μετά από τα τόσα ‘’Δεν αξίζεις’’, δε μπορείς παρά να αναζητήσεις έναν άνθρωπο που να σου το επιβεβαιώνει . Έναν άνθρωπο να θέλει όσα δεν μπορείς να δώσεις και όλο αυτό για να επιβεβαιώσεις αυτά σου τα δημιουργήματα. Σε ανέθρεψαν, σε έκαναν αυτό που είσαι για να λάβεις την αγάπη που τόσα χρόνια δεν έρχεται. Και πώς να έλθει; Πώς μπορεί να έλθει όταν το μόνο που έχεις να της προσφέρεις είναι ένα όμορφο ψέμα; Έτσι ερωτεύεσαι τόσα χρόνια εκείνον/η που να καλύπτει τις προσδοκίες που μόνος σου έφτιαξες. Ερωτεύεσαι το ίδιο σου το ψέμα. Και όταν ένας αυθεντικός άνθρωπος πλησιάσει, αυτό που βλέπει είναι απλά εσύ χωρίς τη μάσκα. Βλέπει την αλήθεια πίσω από το ψέμα. Το φως μέσα πίσω από το σκοτάδι σου. Τα τόσα ‘’θέλω΄΄ που είχες και έχεις ξεχάσει. Και σου ζητάει το πιο απλό. ‘’Να σε αγαπάς!’’ ‘’Να σε ακούς’’, ‘’Να σου μιλάς’’. Δε θέλει τις προσδοκίες σου, τα ψέματα σου, τον πόνο σου, την θλίψη σου. Μπορεί να την κατανοήσει και να σε βοηθήσει να την θεραπεύσεις, αλλά σίγουρα όχι να ζήσει μαζί τους.
‘’ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;;;’’
Απλά το ζεις, χωρίς να περιμένεις τίποτα. Ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη και σαν να πρόκειται να είναι η τελευταία. Κάνεις πράγματα μαζί του που εσύ θέλεις και που και εκείνος/η θέλει. Απλά ζήσε το ‘’για όσο’’. Το μοναδικό αληθινό. Γιατί το ‘’για όσο’’ κλείνει μέσα του την ουσία της ύπαρξης σου. ‘’το αιώνιο τώρα’’. Ζήσε το μαζί του/της και να ‘’είσαι εσύ’’. Εφόσον τον την θέλεις, μίλησε του ανοιχτά για το φόβο σου. Θα σου μάθει αν όχι να μη φοβάσαι(γιατί δεν μπορεί να σου πάρει κάτι που είναι δικό σου), Να αναγνωρίσεις την αιτία, θα είναι δίπλα σου, θα σε πάρει μια αγκαλιά και θα σου πει ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι. Γιατί ο φόβος υπάρχει όταν δεν υπάρχει αυθεντικότητα. Όταν υπάρχουν προσδοκίες, όταν υπάρχουν τα ‘’Δεν αξίζεις’’. Και μέχρι την επόμενη φορά σε αφήνω με μια μικρή συμβουλή ακόμα. ‘’Το κλειδί για την ευτυχία είναι να είσαι τώρα και πλήρως παρόν στο σώμα σου.’’ Τιμώ εσένα και τα άπειρα ‘’Αξίζω’’ μέσα σου. ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ!
Αθανάσιος Βύνιας,
