Αριθμοί
Έστριβε κάθε μέρα από την ίδια γωνία και άρχιζε να μετράει τις πλάκες του πεζοδρομίου. 1,2,3 ρολόι της ευδαπ, 1,2 ένα κακοποιημένο δεντράκι με το λάκκο του γεμάτο σκουπίδια, 1,2,3 ρολόι της ευδαπ. Στη μάντρα του παρακείμενου σπιτιού μια άδεια χάρτινη συσκευασία πορτοκαλάδας ,άσπριζε κάθε μέρα και περισσότερο σαν το πρόσωπό της.
Στα αριστερά της 5 σκαλιά. Τα κατέβαινε αδιάφορη και ψυχρή λές κι αυτό που θα συνέβαινε σε λίγο εκεί μέσα δεν αφορούσε εκείνη. Μετά μια σκάλα με 7 σκαλιά, στροφή, άλλη με 8. Τι διάολο; Αναρχία στις σκάλες.
Καλημέρα σας άκουγε τη φωνή της υπαλλήλου μετά από 6 φορές που είχε δώσει το όνομά της. Καθόταν σε μία περίεργη φαρδιά μπλέ καρέκλα και άρχιζε το μέτρημα στα πλακάκια του δαπέδου μέχρι να την φωνάξουν. 4 άσπρα, 1 μπλέ και δεξιά και αριστερά από 1 λευκό και πάλι 4 άσπρα………στόπ. Πλαστικό δάπεδο γκρί και το γραφείο του γιατρού.
Περάστε!
Γδυνόταν γρήγορα και ξάπλωνε πάνω στο κρύο μέταλλο με την 1 στρώση χαρτιού. Και πάλι δεν ήταν αυτή ξαπλωμένη εκεί. Αυτή γέλαγε και αστειευόταν με την τεχνικό του μηχανήματος ή με τον γιατρό. Απίστευτο τους έλεγε. Ούτε στα νιάτα μου δεν γδυνόμουν τόσο γρήγορα , μια άλλη μέρα χαμογελούσε και έλεγε, έρχομαι κάθε μέρα σας κάνω στριπ τιζ και δεν βάζετε λίγο μουσική να το κάνω με χάρη. Μετά γύρναγε το κεφάλι της αριστερά και τα μάτια της καρφώνονταν στο μόνιτορ που έδειχνε την πρόοδο της ιονίζουσας ακτινοβολίας και μέτραγε τα Gy 1,2,3,4….200 . Εκείνη ήταν ο πλανήτης γή. Κι από πάνω της σηκωνόταν το ηλιακό σύστημα. Φωτεινοί πλανήτες που περιστρέφονταν, μούγκριζαν ή σώπαιναν ξαφνικά και 3 πράσινες ακτίνες που ανάγκαζαν την τεχνολόγο να την μετακινεί μέχρι να αγκαλιάσουν τα tattoo της. 3 τελείες . Άλλες φορές μέτραγε ως το 100 ξανά και ξανά να περάσουν τα 15 λεπτά ,ως να ακούσει την φωνή να αναγγέλλει το τέλος . Άλλες πάλι κοίταγε στ’ αριστερά της ένα γελοίο ξύλινο κουτάκι με τζάμι μπροστά και κόκκινα γράμματα πάνω του , Κουτί Α’ βοηθειών. Γέλαγε και απασχολούσε το μυαλό της με το να φαντάζεται τι μπορούσε να χωρά εκεί μέσα. Γάζα 1, αντισηπτικό 1, ένεση 1. Ξανά. Απινιδωτής δεν χωρούσε εκεί . Τι σκατά; Εκπαιδευμένη εθελοντής διασώστης με ένα πλήρες φαρμακείο στο αυτοκίνητό της αναρωτιόταν τι σκατά είχε μέσα αυτό το κουτάκι. Δεν ρώτησε ποτέ. Δεν ήθελε να μάθει. Ήταν απείρως πιο διασκεδαστικό να φαντάζεται.
Και μια μέρα οι ακτινοβολίες τελείωσαν. Τα ξέχασε όλα μονομιάς την επομένη παρά τα καψίματα στο σώμα της, μα 3 χρόνια μετά, περνώντας τυχαία από το ίδιο σημείο ήρθαν 1 προς 1 σαν κύματα και έσκασαν στο κεφάλι της. Νόμιζε. Νόμιζε πώς είχε ξεχάσει.
Αύγουστος 2020
Ιουλία Γεωργάκη
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.