Κυριακή της Συγχώρεσης,
όμως, οι άνθρωποι, δεν συγχωρούν τις Κυριακές.
Επειδή ανεξαρτήτως καιρού όλες θυμίζουν,
μα όλες ένα προαύλιο χλωμού
Φθινοπώρου Βασίλειο, της άγνοιας.
Η άγνοια, ένα κίτρινο φύλλο
θαρρείς κι άλλο ένα,
να σκεπάζει τα μάτια σου,
όπως τα φλουριά,
στα βλέφαρα νεκρού Και κανείς
να μην μπορεί να δει εκείνα
που θ’ ακολουθήσει εκείνα που θα τον ακολουθήσουν
στο τέλος και στην αρχή, της έβδομης ημέρας.
Έκοψε το μαλλί ασύμμετρο για να μοιάζει, με απειλή πέρασε και ψεύτικες βλεφαρίδες πιο ψεύτικες , απ’ αυτές τις επαναστατικές φλυαρίες, που άκουγε , άκουγε στα παλιά στέκια των Εξαρχείων. Έδωσε διακόσια ευρώ για να της κατσικωθεί στο σβέρκο ένα ιαπωνικό, ιδεόγραμμα από μαύρη σινική μελάνι. Η ισορροπία, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κουκιά μετρημένα, όλα στο δέρμα. Τα υπόλοιπα, ήταν λιγότερο επίπονα μερικές λέξεις στη σειρά χωρισμένες σε μικρά κουτάκια ποιος δίνει σημασία, πλέον στο νόημα . Αυτό που μετράει περισσότερο είναι να είσαι , καλό παιδί ίσως κι ελαφρώς , ευαίσθητο να τα ‘ χεις καλά με όλους και κυριότερα, να τρέχεις παντού . Να σκορπάς με αίσθημα ηδονής όπως , τα ανέμελα φθινοπωρινά φύλλα σχεδόν νεκρός, σχεδόν νεκρός απ’ χρυσάφι να τρέχεις, σκορπισμένος με ορατότητα. Μετά , μάζεψε το δώρο των Χριστουγέννων έβαλε κι ένα τιμολόγιο της ΔΕΗ, μέσα ακούμπησε περίπου ένα χιλιάρικο και κάτι έριξε τις υπογραφές , έριξε τις χειραψίες. Κατέρριψε το μύθο του κοριτσιού που δεν είχε, ριζικό και ταυτότητα πήρε τηλέφωνο τον Πατέρα, στο χωριό κι εκείνος, κάπως βραχνά αποκρίθηκε. _Γυναίκα, ετοίμασε το μαύρο κουστούμι η κόρη μας, έγινε Ποιήτρια ! Κι άμε φτιάξε χαλβά, να μοιραστεί στην γειτονιά!
* Πως έγινε, Ποιήτρια
* Πως έγινε, Ποιήτρια
Αθανασία Δρακοπούλου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.