Είχα καιρό να τη δω, χρόνια, άλλαξες μου λέει
Και σ’ εκείνο το δευτερόλεπτο μέσα ζυγιαζόμασταν
Συνειδητοποιούσαμε πως ήμασταν λιγάκι ακόμα στο τότε μας, το μαζί μας
Και σαν ο χρόνος μας να έφτιαχνε άλμα συναντιόμασταν στο τώρα μας, το χώρια μας
“Πως είναι η ζωή σου χωρίς εμένα;”, ρώτησε ξαφνικά, σαν να την απασχολούσε χρόνια.
“Ποιος σου είπε πως ζω χωρίς εσένα;” της απαντώ με ερώτηση.
Προσπάθησε να κρύψει ένα χαμόγελο ευαρέσκειας και φιλαρέσκειας
“Άρα με αγάπησες¨, συμπεραίνει.
“Φυσικά σε αγάπησα, σάμπως γίνεται κι αλλιώς”.
“Γιατί με αγάπησες;”
“Νομίζω λόγο μιας διαστροφής μου να αγαπώ τους συντρόφους μου,
Ιδιαίτερα όσους κοιμάμαι μαζί”.
Εκείνη είπε: “ο περισσότερος κόσμος κοιμάται με τους εχθρούς του”.
“Εγώ ανήκω στις μειοψηφίες, τους αφύσικους, τους παράδοξους και παράξενους,
μου αρέσει να κοιμάμαι με τους αγαπημένους μου. Νομίζω έχω μια λοξάδα να θέλω το καλό μου”.
“Με αγάπησες όπως είμαι;” ρώτησε εκείνη
“Κι όπως δεν είσαι ακόμα,
δεν σε ξεδιάλεξα.
Στα σαράντα σου χρόνια σε αγάπησα από βρέφος μέχρι γριά”.
Κωνσταντίνος Κόλιος
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.