ΗΛΙΑΧΤΊΔΑ
Στη γειτονιά την παλιά περπάτησε στάθηκε κάτω από το παράθυρο αγκάλιασε σφιχτά το παλτό του η βροχή με το δάκρυ έσμιξαν σαν εραστές παλιών χρόνων .
Μια ηλιαχτίδα πάντα χτυπάει και ιριδίζει στο τζάμι από το σάπιο παντζούρι και του θυμίζει την ομορφιά που πάντα κοιτούσε μα δεν έφτασε ποτέ να την πιάσει να την πάρει αγκαλιά να την σφίξει πάνω στο κορμί του όπως έσφιξε το παλτό του .
Τι σημασία έχουν τα χρόνια που πέρασαν ο χρόνος της απόστασης..
Αυτό το φτερούγισμα της καρδιάς έμεινε αναλλοίωτο όσα δάκρυα όσες βροχές δεν μπορούν να το σβήσουν θαμπώνει μόνο την ματιά το πέρασμα του χρόνου. Έχει κοπάσει η βροχή και η ηλιαχτίδα στο τζάμι αντανακλάει.
Τα μάτια του χαμήλωσε στο απέναντι πεζοδρόμιο στενός ο δρόμος και έβλεπε καθαρά τόσο κοντά την ηλιαχτίδα του να περπατάει.. Κοιτάχτηκαν για ώρα πολύ…
Εδώ εσύ πως, τον ρωτάει…
Έλειπα χρόνια Αμερική μα δε σε ξέχασα….
Τα χέρια ακούμπασαν δειλά σαν τότε που ήταν παιδιά τα δάκρυα και η βροχή χορεύουν πιο πέρα γιατί είχαν κι δύο τον ήλιο στην καρδιά που στόλισε την μέρα …
Νίκη Σιγάλα
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.