“Ημερήσιοι Ταξιδιώτες”
Πήρα τον άνεμο
φίλο κι αδελφό
και του ψιθύρισα δειλά
πόσο σ’ αγαπώ,
τη θάλασσα ρώτησα
και τα βουνά απάντησαν:
“Το ταξίδι είναι μικρό
κι ο πόνος μεγάλος.”
Κάτω απ’ την πλαγιά
ο ίσκιος μοναχός,
δείχνει την πορεία.
Φόρεσα στολή
και μια πανοπλία
κράτησα θησαυρό,
εσένα Τίμιο Σταυρό
απ’ την Αχερουσία .
Γιατί εφτασα
γκρεμό
χωρις επιστροφή,
κι είναι η μνήμη
νεκρή,
αφού του Ιούδα το φιλί
χάρισε την Αθανασία!
Πήρα τον άνεμο οδηγό,
τη θάλασσα
αναστεναγμό,
και του φιλιού σου
την ύστατη
την προδοσία!
Ναι!
Μικρό το ταξίδι
μα ο Έρωτας
μεγάλος
καρδιοκλέφτης!
Κι όμως
Άξιζε η θυσία.
Χρύσα Νικολακη (c)
6.4 2024
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.