Καλοκαιρινή εσπέρα
Τι νυχτα κι αυτη! Ζεστη εξω μα μεσα κρυο…..νυχτα σαν αυτες που δεν ξερω ποιος ειμαι, μα μονο ποιος ημουν. Τις λατρευω ξερεις…
Κι αν μπορουσα εστω για λιγο καπου να ταξιδεψω με την καρδια! Οχι με το νου, ουτε με τα ποδια. Με το νου νοημα δεν εχει.
Σε μια δυο ωρες θα ειμαι παλι πισω. Με τα ποδια θα λειπει η καρδια…. θα κουραστω… και ισως πονεσω. Ενας πονος που δεν ειναι καθολου ρηχος…θολος και βαθυς… μου την ψυχη στα δυο κοβει…
Τι σου λεω νυχτιατικα…εχεις δικιο…ας ανοιξω το παραθυρο…μη σε ενοχλω….και με την καρδια θα παω, απο εκει σαν ταξιδεψεις δε φευγεις ποτε!
Λεω να ανοιξω το παραθυρο…..
Το ανοιξα! Οπως το περιμενα. Σιωπη, γαληνη απεραντη. Παντα μου αρεσε της σιωπης η μουσικη.
Χρωματα αρωματα και αναμνησεις απο αλλες εποχες…. απο πνευματα που φυγαν μα αν κατι αφησαν πισω αυτο ειναι οσα ταξιδια εκαναν με την καρδια….
Και αν εισαι τυχερος μπορει κανα στοιχο να ακουσεις να σου λεν, μπας και γραψεις και συ κανα τραγουδι και βγεις απο τη ληθη που σε καταδικασες
Τι σου λεω παλι…
Τα αστερια κοιταζω και στοχαζομαι. Αν οι φωνες των ποιητων μπορουν να μιλησουν, λες ταχα και εκεινα να μπορουν; Τι ιστοριες εχουν απο ταξιδιωτες σαν εσενα και μενα….
Μοναξια, και θανατο κρυβει τουτος ο κοσμος μα αν κατι αγαπησα, αν κατι ποθησα, αν για κατι ελπιζω, ειναι μια νυχτα σαν τη σημερινη. Νυχτα ανεσπερη. Θαυματων νυχτα. Με χρωματα, μουσικες ευωδιες, ταξιδια με την καρδια σε μνημες ομορφες ζεστες!
Μα σαν να ζεσταθει λιγο το μεσα θαρρω! Λεω να ξαπλωσω να παραδοθω στον υπνο. Οχι αυτον της ληθης…αυτον του ονειρεματος συντροφε της ζωης μου! Συνοδοιπορε μου!
Ανοιχτο το παραθυρο θα αφησω, μηπως τσακωσω παλι καποιο τραγουδι. Απο αυτα που παντα ηθελα να γραψω, μα ποτε δεν τολμησα. Γιατι ποτε το καταραμενο το παραθυρο δεν αφησα ανοιχτο.
Φοβομουν βλεπεις…μη μου πουν την αληθεια μου! Ναι μη γελας! Τη φοβαμαι αυτη την αληθεια. Γιατι αν τη πεις μετα δε μπορεις να γυρισεις. Πρεπει πανοπλια και σπαθι να παρεις και να πολεμησεις! Και γεμιζεις ελπιδα για να την μοιρασεις. Γιατι ειναι βαρια η ελπιδα συντροφε!
Αληθεια….ελπιδα….μηπως αυτα φοβουμαστε οι ανθρωποι και δεν ανοιγουμε το παραθυρο;
Μηπως φοβομαστε να ειμαστε ανθρωποι….
Καληνυχτα συντροφε! Το παραθυρο δεν ξανακλεινω ζησε μονος σου αν θες. Ή αφησε το ανοιχτο και ισως ελθουν και σενα οι ποιητες!
Αθανάσιος Βύνιας
Το όνομα μου είναι Αθανάσιος Βύνιας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Από μικρός όταν μου έκαναν τη συνηθισμένη ερώτηση ”τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” απαντούσα ένα σωρό πράγματα που θα ήθελαν να ακούσουν. Μέσα μου όμως το παιδί απαντούσε και απαιτούσε: ”Θέλω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάει με όποιον τρόπο μπορώ”. Ήταν το πρώτο μου όνειρο, το οποίο με καθοδηγούσε. Πολλά χρόνια μετά, βρέθηκα να σπουδάζω στο Π. Αιγαιόυ στην Λέσβο στο τμήμα Κοινωνιολογίας. Με ενθουσίαζε η ενασχόληση με το δίκαιο και άδικο αυτού του κόσμου, το όνειρο όμως πάντα εκεί. Δε με άφηνε να ηρεμήσω…Εκεί διαμόρφωσα μια κοσμοθεωρία σχετικά με αυτό που αποκαλούμαι ”σύστημα”, ”κοινωνία”, ωστόσο μου δημιουργήθηκε η ερώτηση ”που είναι ο άνθρωπος μέσα σε όλες αυτές τις θεωρίες; Που είναι ως οντότητα;” Αυτό με έκανε να αλλάξω μονοπάτι και να ξεκινήσω σπουδές στο N.Y.C. στο αντικείμενο της Ψυχολογίας, στις εναλλακτικές θεραπείες, στο positivity coaching και στη Συμβουλευτική. Έτσι κάπως, μπήκα στο δρόμο του ”Ονείρου” που ποτέ δεν ξέχασα. Τα τελευταία χρόνια ασκώ το επάγγελμα του συμβούλου προσωπικής ανάπτυξης με σεμινάρια και ομάδες αλλά και ατομικές συνεδρίες, ενώ παράλληλα εκφράζω το δημιουργικό μου κομμάτι μέσα από τη μουσική και τη συγγραφή. Τα τελευταία δυο αντικείμενα έχουν γίνει η προσωπική μου αυτογνωσία. Η διέξοδος μου από τη ρουτίνα και η προσπάθεια μου να προσφέρω κι εγώ σε αυτή την πολυπόθητη ”αλλαγή” που όλο και περισσότεροι επιθυμούμε για τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ ότι η αλλαγή συμβαίνει μόνο από μέσα μας, εφόσον απελευθερωθούμε από μοτίβα και πεποιθήσεις που εσκεμμένα ή και ασυνείδητα, το περιβάλλον μας διαμορφώνει. Πίστευα και πιστεύω στη ζωή, στον άνθρωπο, σε ένα καλύτερο ”Τώρα” -αφού το χθες δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ”τώρα πεπερασμένο” και το ”αύριο” τίποτα άλλο από ενωμένα κομμάτια του ”τώρα” που θέλουμε να ζούμε ή και δεν θέλουμε- και στο άπειρο δυναμικό που έχεις μέσα σου! Και έτσι είναι!