Καλοσύνη.
Πόσες φορές, άραγε, θέλοντας να μην προδώσεις αυτή τη λέξη πήγες το βράδυ για ύπνο και δεν μπορούσες να κοιμηθείς επειδή σε έπνιγαν τα παράπονα! Πόσες φορές ήθελες να φωνάξεις, να σπάσεις τα πάντα γύρω σου, ένιωθες έναν κόμπο να σφίγγει το λαιμό σου , έτοιμο να σπάσει την καρωτίδα σου… αλλά.. δεν έκανες και πάλι τίποτα. Τα άφησες όλα μέσα σου, να σε πνίγουν και να σε διαλύουν. Πήγαινες δειλά κάποιες φορές να πεις κάτι αλλά δεν ήθελες να πιέσεις, να πληγώσεις, να στεναχωρήσεις. Τους άλλους. Τον εαυτό όμως δε θύμωσες ποτέ που τον στεναχωρούσες. Αλλά εσύ οι άλλοι ήθελες να είναι καλά. Οι άλλοι. Άστο το δικό σου το καλό, να πάει και να φύγει. Εσύ ήθελες να είναι καλά όλοι οι άλλοι, εκτός από εσένα. Και όταν σε άφηναν και έφευγαν, έμενες μόνος και προσπαθούσες να συνέλθεις και να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Και πολλοί από εκείνους για τους οποίους γινόσουν κομμάτια, για εσένα δεν έδωσαν δεκάρα. Κυριολεκτικά. Και εκεί θυμώνεις, τα βάζεις με τον εαυτό σου, με όλους τους άλλους, με τη ζωή. Λες θα αλλάξεις, θα κοιτάς εσένα, το δικό σου το καλό. Θέλεις να σκληρύνεις, να μη νοιάζεσαι για τίποτα πια. Έχουν σπάσει πια τα νεύρα σου, νοιώθεις σαν ένα θηρίο που δραπετεύει από το κλουβί του. Και εκεί που πας να αρνηθείς, να βρίσεις, να ουρλιάξεις, να πεις ‘’όχι’’… εκεί πάλι ξαναγυρνά η καλοσύνη. Αυτή η άτιμη, πλανεύτρα λέξη. Αυτή η λέξη που προσπαθούν να της ρίξουν τόση λάσπη και πάλι συνεχίζει να λάμπει. Και δε λέει αυτή η λέξη να ξεκολλήσει, να φύγει από μέσα σου, να την πνίξει ο θυμός σου. Συνεχίζει και υπάρχει. Άφησέ το άνθρωπε, άστο. Δε γλιτώνεις, πάλι θα εμπιστευτείς και θα δώσεις το είναι σου. Ξανά και ξανά και ξανά. Και πάλι θα πληγωθείς. Άστο, δε θα ξεφορτωθείς ποτέ την καλοσύνη σου, όσο και αν μερικοί αγύρτες , ανόητοι τσαρλατάνοι προσπαθήσουν να σε αλλάξουν. Πάλι θα στριμώχνεσαι για είναι οι άλλοι άνετοι, πάλι θα ματώνεις για να μην πληγωθεί κάποιος άλλος. Δεν μπορείς να ξεριζώσεις από μέσα σου την καλοσύνη, μπόρεσε κανείς ποτέ να ξεριζώσει την καρδιά από τα στήθη σου; Ναι, θα κρυφτεί, θα τρέξει να φύγει, έστω και λίγο. Αλλά δε θα ξεριζωθεί. Ποτέ. Και δεν πρέπει να ξεριζωθεί.
Και όσο και αν αφήνουν επάνω σου χαρακιές, η καλοσύνη δε θα λέει να φύγει. Ανάθεμά τη!
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.