Μιχάλης Γκανάς

Γεννήθηκε στον Τσαμαντά Θεσπρωτίας το 1944. Έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως βιβλιοπώλης, ως επιμελητής τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών και ως κειμενογράφος. Πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από σημαντικούς Έλληνες και ξένους μουσικοσυνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θανάσης  ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, o Ara Dinkjian κ.α

Το 1994 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο ποίησης για το έργο του Παραλογή.

Το 2011 βραβεύτηκε για το σύνολο του ποιητικού του έργου από την Ακαδημία Αθηνών.

Σε συνέντευξή του στο Βήμα και στον δημοσιογράφο Μπασκόζο Γιάννη Ν. έχει απαντήσει στην παρακάτω ερώτηση:

Η ποίηση δεν έχει μεγάλο κοινό. Πώς το αντιμετωπίζει αυτό;

 «Ποτέ δεν ήταν η ποίηση για πολλούς. Ο Καρούζος έβγαζε τα βιβλία του μόνος του σε 200 αντίτυπα και η “Στροφή” του Σεφέρη μπορεί να υπάρχει ακόμα στην αποθήκη. Την ποίηση πρέπει να τη βρεις, δεν θα σε βρει αυτή. Προσωπικά δεν συμφωνώ με την εξωστρέφεια των ποιητών που εκφράζεται με εκδηλώσεις για να περάσει η ποίηση στην κοινωνία. Αυτό είναι αντίθετο στην ουσία της ποίησης, γιατί έτσι η πρόσληψή της γίνεται με λάθος τρόπο, μέσω ενός κοσμικού γεγονότος ή μιας διαμαρτυρίας, παρά ως εσωτερική ανάγκη». Και συμπληρώνει: «Η ποίηση θέλει αφοσίωση, να τρελαίνεσαι με αυτό που διαβάζεις. Είναι η μόνη τέχνη που δεν έχει μπει στο χρηματιστήριο της τέχνης, κανείς εκδότης δεν θα σε πιέσει να γράψεις μπεστ σέλερ».

Το μπλε που σε τυλίγει

Το μπλε που σε τυλίγει
είναι η στάχτη
του καμένου χρόνου.
Φυσάει ένας αέρας,
φέρνει φωτογραφίες και τετράδια.
Από τα κάτω χρόνια.
Εδώ γελάς, εδώ σωπαίνεις,
εδώ σας πήρανε με φλας
φοράς το μαύρο φωτοστέφανο.
Το μπλε που σε τυλίγει
είναι το φως
που εκτοπίζει ο θάνατος.
Κανένας δεν το βλέπει.
Κι όμως υπάρχει
και πληθαίνει.

(Ποίημα του μεσονυκτίου)

Μεσάνυχτα

Κάτι χλωρό κι αιφνίδιο σε ζυγώνει,
σάλιο μικρού παιδιού ανθίζει στον αέρα
κι όλο το σπίτι σκοτεινό.
Βήματα και φωνές της μέρας
τα ήπιε το σκοτάδι.
Είναι η ώρα που γράφονται ποιήματα,
καθώς η κούραση κατακάθεται σα σκόνη
κι η άλλη μέρα θα φυσήξει πάνω της
και πάλι θα σου φάει τα τσίνορα.
Είναι η ώρα που πηδάει έξω απ΄ το χρόνο,
ο χρόνος που γίνεται στιγμή,
πέτρα που απλώνει κύκλους στο νερό
κι ενώ έχει αγγίξει το βυθό,
απάνω της οι κύκλοι όλο πλαταίνουν.
Ώσπου ακούς απ΄ την κουζίνα το ψυγείο,
το τρίξιμο του κρεβατιού,
και νιώθεις πως σε
ξαναβάζουνε στην πρίζα
απ΄ όπου απρόβλεπτα
είχε ένα χέρι αποσυνδέσει.

Στίχοι τραγουδιού που ακούσαμε από τον Βασίλη Λέκκα σε πρώτη εκτέλεση και σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Αϊβαλί

 Είδα στο όνειρό μου πάλι τ’ Αϊβαλί
και ανάμεσά μας θάλασσα γυαλί,
που την περπατούσα όπως ο Χριστός
κι έφτασα στο σπίτι μου γονατιστός.

Βρίσκω δύο ξένους, μάνα, στη μουριά,
να κοιμούνται σαν τα καλά παιδιά.
Τόσο δρόμο έκανα να `ρθώ
κι ούτε ένας ίσκιος να ξεκουραστώ.

Είδα στο όνειρό μου πάλι τ’ Αϊβαλί
και ανάμεσά μας θάλασσα γυαλί,
στο καθρέφτισμά της όλα κοντινά,
σπίτια και καράβια και ψηλά βουνά.

Βρίσκω μία ξένη, μάνα, στα λευκά,
να ποτίζει σγουρά βασιλικά.
Τόσο δρόμο έκανα να `ρθώ
κι ούτε ένα φύλλο να σε θυμηθώ.

Είδα στο όνειρό μου σπίτι με αυλή
και ανάμεσά μας θάλασσα πολλή,
για να βγω αντίκρυ δίχως να πνιγώ,
δράκοντας θα γίνω όλη να την πιώ.

Πατήστε πάνω στην εικόνα για να ακούσετε το τραγούδι!

Μαριαλένα Δισακιά

Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή.   Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.